Bundan tam 30 yıl önce bir bayram sabahı veda ettin bizlere...
Belki de bu fotoğraf seninle son fotoğrafım.
Sanki hissetmişcesine uzaklara çok uzaklara buruk bakıyorum...
Sensizliğin ne zor olacağını anlamış gibi...

Sen gittin ya...
İşte o zaman ilk kez tanıştığım gerçekler var.
İlk önce sen yoktun artık
Baba kelimesi yoktu...
Soframızda bir tabak eksik, evimizin direği yoktu artık...
İşten çok geç gelirdin,
Her gece bizleri uyandırır bir sofrada yemek yemek isterdin.
Belki de sen bize bizde sana doyamıcağımız içinmiş...
Çok küçüktüm ama hiç unutmadım gece yarısı içirdiğin ballı sütün tadını...
Arkadaşının Açelya’yla bana aldığı kırmızı ve sarı elbiseleri,
Yan odada değiştirir değiştirir ben hangisiyim oyununu sen biz mutlu olalım diye bana Aço Açelya’ya Meno derdin hep
Çünkü biz senin Aço ve Menonduk...

Sen gidince biz...
Bir anda büyüdük
Ablam anne oldu
Annem evin babası oldu
Abilerimin hep bir yanı eksik kaldı...

Bir daha “ Bir demet yasemen “ şarkısı evimizde artık eski neşesinde çalınmadı...
Pastırmalı kurufasulyenin tadı değişti senin sevdiğin gibi hiç olmadı.
Balkon Sefalarımız bile sen gittikten sonra bir daha eskisi gibi yaşanmadı...

Sen gidince
Mutlu günlerimizin fotoğraflarında annem hep seni fotoğraflara dahil etti
Çünkü uzaklarda da olsan biliyorduk ki sen hep bizimleydin...

Sen gidince
Annemizin ne kadar güçlü bir kadın, anne olduğunu öğrendik
Allah’ın denizleri yarıp yol açtı duasını öğrendik annemden
Senin yaptığın İyilikler hep bizi koruyormuş annem hep öyle söylüyor...

Sen gidince
Seni bulmak için
Hatada yaptım , yanlış limanada sığındım
Ama hiç kötülük yapmadım, yapmadık...
Biz hiç kötü çocuk olamazmışız çünkü Hüsnü’nün çocuklarıymışız...
Senin bıraktığın mirasa sahip çıktık
Hep iyi insan olmaya çalıştık 6 kardeş...

Belki bu yazım sana binlerce gönderilmemiş mektuptan bir tanesi ...
Ne kadar büyüsekte, aradan 30 yıl geçsede bu sevda, bu özlem, eksikliğin hiç bitmiyor...Her yıl artan özlemin ve bitmeyen sevgilinle seni çok özlüyoruz...
BABA...