Farkındaysanız,  köşe yazılarımda bazen ve belki de çoğunlukla insan ilişkileri üzerine yazılar yazıyorum.

İnsan ilişkileri uzmanı olduğum için değil.

Sadece gazeteci olduğum için.

Duyuyorum, görüyorum ve doğal olarak yazıyorum.

Yazdıklarımın içinde de hiçbir zaman, ismi bende olduğu halde isim de yazmıyorum. 

Korktuğumdan veya çekindiğimden değil.

Hukuken ispatlamakla yükümlü olduğum durum olmaması için.

Yazmakla yetinmeyin bir de ispatlamak için adliye koridorlarında uğraşmamak için.

Ama bakıyorum da, sağdan soldan mesajla geliyor.

Yazılarımdan dolayı üzerine alınanlar bir hayli fazlalaşıyor.

Yalancı olmayın diye yazıyorum, üzerine alınan ayağa kalkan var.

Sahtekâr olmayın diye yazıyorum, üzerine alınan oturduğu yerden bağıranlar var.

Başkasını kötüleyerek, insanların arasına fitne, fesat sokarak yaşamayın diyorum, ‘Ben’ mi diyen üzerine alınan var.

Arkadaş, ben de sizin gibi bu dünya da, bu ülkede, bu şehirde yaşıyorum.

Sizlerin arasında nefes alıyor, sizlerin arasında dolaşıyorum.

Marsta ya da Jüpiter de yaşasam onları yazarım.

Benim suçum sizlerle aynı dünyada yaşıyor olmak, gazeteci olmak ve yazabilmek mi?

‘Ben’ miyim diye üzerinize alınırken, kendinizin insanlığınızı, yaptıklarınızı sınamaktan kaçınıyor da, benim gazeteciliğimi mi sorguluyorsunuz?

Daha dün yazdım, ‘Sosyal Medya Kıskançlığı’ diye, sesler o kadar yüksek geldi ki, kulağımın zarı patladı.

Yazmayıp ne yapayım ben?

Sizin gibi bilmiyorum, duymuyorum, görmüyorum mu diyeyim?

Sizin gibi, yaptıklarımın üstüne çıkıp, ‘Beni bilen bilir, bilmeyen kendi gibi bilir mi’ diyeyim?

Sizin gibi, her şeyi inkâr edip, ‘İnanan inanır, inanmayanı inandırmaya çalışmam mı’ diyeyim.

Kusura bakmayın, insanları seviyorum ve sizin gibi düşünemiyorum.

Siz böyle düşündüğünüz sürece benim diyeceğim üç kelime, yapacağım tek şey var.

Bilirsem, duyarsam, görürsem, yazarım.

İşim bu!