Alttan almak zorunda mı kaldık. Hep alttan aldık ama kalmamak gibi bir lüksümüz de yoktu sanki. Olacak gibi de değildi. Alttan olmasaydık kaybederdik çünkü hep kaybeden taraf bizdik, hiç kazanmadık ki. Hiç kazanan taraf olmadık ki, hep kaybettik, hep kaybettik.

Alttan ala ala en altta kalmışız haberimiz yok...

Belki suçlu bizdik. Sevmeyecektik bu kadar, değer vermeyecektik bu kadar, güvenmemeliydik. Atalarında dediği gibi “Eşeğe haddinden fazla değer verirsen kendini at sanırmış” eşekleri at etmemeliydik. Bir damla gözyaşına değmeyen insanlara denizler, okyanuslar feda etmemeliydik.

Aslında hayat bazen gitmektir. Canını yakacağını bile bile gitmektir çünkü giden hep değerlidir, kalan ise çöp tenekesi. Belki gitmediğimiz için bu haldeyiz, yapayalnızız, tek başınayız ama git demekle gidilmiyor ki gitsen bile aklın kalıyor, gönlün kalıyor, ruhun kalıyor, bedenin gidiyor ama kalbim kalıyor. Yürek buruk, kalp kırık, yıkık dökük virane gibi, terk edilmiş bir harabe gibi. İçim dışım enkaz, facia, acı, kader neden mi. Alttan aldık, sevdik, güvendik, değer verdik, gitmedik. Sonuç, sıfır elde var sıfır. Şimdi diyorum kendime keşke sevmeseydim, güvenmeseydim, değer vermeseydim. Keşke gidebilseydim, gitseydim, ama gidemedim.