İzmir Büyükşehir Belediye Başkanı Cemil Tugay’ın “Makam odalarını kaldırıyoruz. Hepimiz aynı salonda oturacağız. Herkes çayını, kahvesini kendi alacak.” sözleri, sadece bir idari değişiklik değil…

Bir dönemin kapanışı, yeni bir anlayışın başlangıcı.

Bu şehir, yıllardır büyük sözler, süslü vaatler, yüksek tavanlı makam odaları gördü. Ama çoğu zaman o odaların kapıları halka kapalı kaldı.

O kapıların ardında alınan kararlar, çoğu zaman sokaktaki insanın sesine, çarşıdaki esnafın nefesine ulaşamadı. Şimdi ise İzmir’de başka bir hikâye yazılıyor.

SADELEŞMENİN ASİL DURUŞU

Cemil Tugay’ın kararı, gösterişten uzak ama yürekten bir tavır.

Makam odasını değil, halkın odasını büyütmek istiyor aslında.

Bir belediye başkanı, koltuğuna değil, kentinin insanına yaslanmak istiyor.

Ve bu, bir şehrin kaderini değiştirebilecek kadar güçlü bir düşünce.

BİRLİKTE AYNI MASADA

Düşünsenize…

Artık kimse kimsenin önünde değil, herkes aynı masada.

O masada sadece bürokratlar değil, fikirler de eşit olacak.

O masada unvanlar değil, emeğin sesi duyulacak.

Ve belki de ilk kez bir belediye binasında, “biz” kelimesi “ben”in önüne geçecek.

HALKIN BAŞKANLIĞI

Bir başkanın çayını kendi alması, aslında çok şey anlatır.

O çay, sade bir içecek değil artık; içinde samimiyetin buharı, halkın nefesi var.

İzmir, mütevazılığıyla büyüyen bir liderliğe tanık oluyor.

Gösterişsiz ama güçlü, sessiz ama kararlı bir değişim rüzgârı esiyor belediye koridorlarında.

YENİ BİR İZMİR HİKÂYESİ

Cemil Tugay’ın bu kararı, bir sembol belki…

Ama semboller bazen şehirlerin hafızasını değiştirir.

Bir başkan odasını kapattığında, belki binlerce kalp açılır.

Bir başkan “benim odam yok” dediğinde, aslında “İzmir’in her evi benim odam” diyor.

Ve belki de bu yüzden, İzmir’de artık sadece belediye değil; güven, umut, inanç da yeniden kuruluyor.

Çünkü bu şehir, büyük binalarla değil, büyük yüreklerle yönetilmeyi hak ediyor.