Medya Ege olarak dün bir özel habere imzamızı attık. 

Bodrum’da yaşayan Rottwieler cinsi Hektor’un hayat hikâyesi. Daha doğrusu yaşaması. Daha doğrusu hayata veda etmesi.

Hektor, 60 gün boyunca sahibinin hastanenin yoğun bakımdan çıkmasını birlikte yaşadığı, birlikte oynadığı,  birlikte uyuduğu, birlikte dinlendiği, birlikte yemek yemediği evlerinde bekledi.

Sahibinin hayatını kaybettiğini ise tüm insanlar gibi o da 60 gün sonra anladı, hissetti.

Çok üzüldü Hektor.

Sahibini yakınları, tanıdıkları ve çevrede oturan vatandaşlar, Hektor’u beslemek, ona bakmak, onu neşelendirip hayata bağlamak için seferberlik ilan ettiler.

Ancak Hektor ne yedi, ne içti, ne oynadı, ne sesi çıktı.

Sessizce, her şeyi tüketerek hayatını da bitirdi. ‘Sahibim yoksa benim için yaşamanın da anlamı yok’ dedi ve son nefesini verdi.

Yaşananlar böyleydi, haber de.

Bu yaşananları, bu haberi çok düşündüm gece boyunca. İnsanlar ile hayvanlar arasındaki bu güçlü sevgi bağını düşündüm.

Çoğu zaman insandan insana çoğu zaman arayıp da, bulamadığımız bağı.

Rahmetli babam öldüğünde bizim de bir köpeğimiz vardı. Kangal cinsi. Adı da Cin. Babam rahmetli olduğunda uzun süre Cin’i aradık, bulamadık. En sonunda abimin aklına geldi. Babamın mezarına gitti ve onu mezarın üzerinde yatarken buldu.

Aldı, getirdi ama babamın yokluğunu kabul edemeyen Cin, birkaç gün sonra yeniden kayboldu.

Abim, artık Cin’in babamın yanına gitmek istediğini söyleyerek gidip, almayacağını söyledi.

Sonrasında ne mi oldu, ben o zaman küçük olduğum için hatırlamıyorum. Tek düşündüğüm, babamla birlikte Cin’inde bizden, dünyadan, yaşamdan ayrıldığı oldu.

Ne güzel sevgi. Ne güzel sadakat. Ne güzel bir bağ.

Evlenirken birbirini çiftler söyler ya, ‘Ölüm bizi ayıran kadar EVET’. Bu can dostların söylediği de eminim şudur, ‘Ölüm dahi bizi ayıramaz’

Sahibinle mutlu ol Hektor!