Siz biz olduk artık. İyice kutuplaştık. Sizler ve bizler varız.

Bizler ve ötekiler. Bizim gibi olanlar, bizden olmayanlar. Fena halde ayrıştık. Ve bir daha bütün olamayız. Bitti o hayal.

Nasıl oldu, neden oldu bilmiyorum. Yani aslında biliyorum biraz.

Birileri saygıyı yok etti ve biz bozulduk.

Bir zamanlar konuşamazdık. Konuşmaya çekinirdik. Bunun kişilikle ilgisi yoktu ama. O zamanlar naif olmak mühimdi.

Üst kat alt katı rahatsız etmesin diye televizyonun sesini kısardı erkenden.

Birisi size tabakta bir ikram getirdiyse eğer, o tabak dolu giderdi geri. Yıkayıp vermek olmazdı.

Büyüklere cevap vermezdi küçükler. Haklı veya haksız olması fark etmeksizin susulurdu. Ayıptı çünkü.

Ve herşey karşılıklıydı. Sen saygı duyarken karşındaki de sana saygı duyardı. Öyle bir zamandı işte.

Çok olmadığımız zamanlardı onlar. Şimdiki gibi sürü misali insan yoktu sokaklarda. Azdı, özdü.

Çoğaldıkça çirkinleştik sanki. Çoğalan sadece insan değildi ama.

Herşey çoğaldı. Yollar, sokaklar, evler, arabalar. Çokların arasında naiflik de kaynadı gitti.

Çeşit çok olunca merak azaldı. Çünkü çok vardı, biri olmazsa öteki olurdu diye diye heyecan bitti, merak bitti, özen bitti.

Düşünün ki, eski arabalar ne kadar sağlamsa yeni arabalar o kadar özensiz. Bir depremde tek sıva çatlağı olmayan bina en eski bina. Yanındaki üç senelik apartman ağır hasarlı.

Daha güvendeydik eskiden. Her anlamda.

Yirmi sene önce sokakta güvenle yürürken, şimdi hava kararınca panik yapmaya başlıyorum. Ki şu anda son derece güvende hissetmem gerekirken. Her köşe başında kameralar var, kötülüğü yapanın bulunması an meselesi. Ama öyle değil.

Daha çok kötülük var. Daha çok cesaretle birlikte.

Düşündünüz mü hiç neden diye?

Otuz sene önce cep telefonu yokken anneler çocuklarını bugünkü kadar merak etmiyordu. Neden sizce?

Biz eskiden nasıl adres buluyorduk? Tarif elimizde, sora sora.

Şimdi kaybolmak elde değil, gps sizi uzaya bile götürür.

Bilmediğim latince kelimeyi öğrenmek için latince sözlüğü almama gerek yok artık. Telefonuma yazıp öğrenmem iki saniye.

Kolay çok kolay.

Ama kolaylaştıkça basitleşti ve değersizleşti birşeyler.

Bu kadar kolaylık varken, daha çok kültür, bilgi olması gerekmez mi?

Bilgiye ulaşmak bu kadar kolay ve üstelik bedava iken? Sizce neden bu kadar cehalet var?

Eskiden herşey iyiydi ve çok güzeldi. Çoğalmak herkesin dengesini bozdu. Çoğalırken saygıyı yitirdik. Saygısız ve üstelik terbiyesiz olmak erdem gibi göründü. Herkese istediğini söyleyebilme özgürlüğünü yanlış kullanmaya başladık.

Herkese ulaşabiliyorum, o halde ne istersem yazar çizerim gibi bir algı oluştu.

Bunu yaparken de düşünce özgürlükleri girdi devreye. İstediğim gibi düşünürüm sana ne ifadesi, karşı tarafa ;sen öyle düşünmemezsin, benim düşüncem doğru deme özgürlüğünü verdi. Kapışma başladı, kavgaya dönüştü. Her konunun bir kavga platformu oluştu artık.

İster siyasi olsun, ister felsefi. Kimse kimseye saygı göstermiyor. Herkes kendi doğrusunu kabul ettirmeye çalışıyor.

Ve bunu son derece saygısız şekilde yapıyor. Hepimiz ötekileştik artık. Bunun da geri dönüşü yok.

Zerafet, saygı, naiflik yeni nesilin hiçbir zaman bilmeyeceği, anlamayacağı birer kelime olacak artık.

Geçmiş olsun.