Bu fotoğraf bir çevre haberi değildir.

Bu fotoğraf bir utanç belgesidir.

Fetrek Çayı’nın kıyısında yalınayak duran bu çocuk, Suriye’den mevsimlik tarım işçisi olarak gelen bir ailenin evladı.

Elinde çamur var.

Önünde zehir.

O çocuk, hangi işletmenin atık bıraktığını bilmiyor.

Hangi kurumun denetlemediğini de…

Ama biz biliyoruz.

Bildiğimiz hâlde susuyoruz.

Fetrek Çayı günlerdir kirli.

Kokuyor, köpürüyor, renk değiştiriyor.

Numune alındığı söyleniyor ama sonuç yok.

Açıklama yok.

Sorumlu yok.

Peki çocuk var mı?

Var.

Bu çocuk için Fetrek Çayı bir çevre sorunu değil; ellerini yıkadığı su, ayağını bastığı toprak, nefes aldığı koku.

Ve herkes şunu iyi bilsin:

Bu çocuğun Suriyeli olması, onu daha az insan yapmaz.

Mevsimlik işçi çocuğu olması, onu daha az değerli kılmaz.

Ama belli ki bu ülkede bazı çocuklar, zehirle tanışmak için yeterince “sahipsiz”.

Denetim nerede?

Çevreyi korumakla görevli kurumlar nerede?

Bu suya bakıp “bekleyelim” diyen vicdanlar nerede?

Bir çocuk bu haldeyken susmak, tarafsızlık değildir.

Suça ortaklıktır.

Bugün Fetrek Çayı’na bakıp görmezden gelenler, yarın başka bir çocuğun yüzüne bakamayacak.

Çünkü bu fotoğraf şunu haykırıyor:

Zehir akıyor… Ve siz hâlâ izliyorsunuz.