Gün geçmiyor ki, bir çocuğu fiziksel şiddet olmasın. Gün geçmiyor ki, bir çocuğu cinsel saldırı olmasın.

Türkiye ayağa kalkıyor, insanlar sosyal medyada veryansın ediyor.

Peki Türkiye Cumhuriyeti’nin Anayasası ne diyor?

Anayasanın 41. Maddesi (Ailenin korunması ve çocuk hakları)

Aile, Türk toplumunun temelidir ve eşler arasında eşitliğe dayanır. (1)(2)

Devlet, ailenin huzur ve refahı ile özellikle ananın ve çocukların korunması ve aile planlamasının öğretimi ile uygulanmasını sağlamak için gerekli tedbirleri alır, teşkilatı kurar.

Her çocuk, korunma ve bakımdan yararlanma, yüksek yararına açıkça aykırı olmadıkça, ana ve babasıyla kişisel ve doğrudan ilişki kurma ve sürdürme hakkına sahiptir.
 
Devlet, her türlü istismara ve şiddete karşı çocukları koruyucu tedbirleri alır.
 
Daha basit anlatımla, bir çocuk yasa gereği reşit yaşa gelene kadar, 18 yaş, hem ailesinin, hem de devletin koruması, kollaması altındadır.

Peki, bu kadar korumayan kanuna ve koruması gereken kanunun görev verdiği insanlara rağmen çocuklarımız neden hale fiziksel ve cinsel saldırı mağduru oluyorlar.

Ben direk söyleyeyim.

Kişisel olarak doğurduğumuz, büyütmeye çalıştığımız çocuklarımıza, günün yoğunluğu içinde yeterince vakit ayırmıyor ve onları yoğunluğu içinde unutuyoruz.

Ben direk söyleyeyim.

Devlet olarak geleceğimiz dediğimiz çocuklarımızı, görüyor, görmemezlikten geliyor, ‘Çocuk senin ne işin var kaldırımda?’, ‘Çocuk senin ne işin var ormanlıkta?’, ‘Çocuk senin ne işin var yolun ortasında?’ demiyoruz.

Her ikisini de yapılsa, ne çocuk başıboş kalır, ne de başını yemiş saldırgan insanlar,  koruma altındaki o çocuklara ulaşamazlar.

Bir çocuğun kaybolduğunu, bir çocuğun saldırıya uğradığını, bir çocuğun mağdur olduğunu haber aldığımda, o çocuğun kaderine değil, o çocuğa o kaderi yaşamasına neden olandan daha fazla o çocuğun kaderini koruyarak elinde tutanlara kızıyorum.

Çocuklarımıza, çocuklarınıza sahip çıkın!

Diyorum…