Çoğu zaman içimdeki tüm yorgunluklara rağmen yürümek isterim. Önüme çıkacak tüm engellere rağmen vaz geçmeden... İçimde böylesine ilerleme arzusu varken, yolun bitmesiyle olduğum yerde kalakaldım hep ve geriye baktığımda ise bir pirinç tanesi kadar ilerleyemediğimi görmenin hayal kırıklığının acısını yaşamak da çok can yakıcı.

"Yorgunluklar biriktirdim içimde hayata dair ama hiçbiri hayatla ilgili değildi. Beni yoran hep insanlar oldu hayatımla ilgili. " dedi hayata dair tüm umutları bir beyaz bez parçasına sarıp, naftalinleyip, sandıklara kaldıran ihtiyar.

Herkesin kendi içinde bir hayatı var. İnandığı, önemsediği, istediği durumlar var. Kaybetmekten korktuğu, kazanmak için çabaladığı olaylar var.

Kendimizin sınırlarını, başkalarının sınırlarına kadar ilerletip, onların düşünce duvarlarına çarpıp geri çekildiğimiz sularda var. Hayat içinde hayat diyorum ben buna. İki denizin birbirine karışan dalgaları gibi. Sınırda ama aynı zamanda birbirinin içinde...

Hayal kurmak istersin kısıtlarlar, umutlar yeşertirsin kuruturlar, unutmak istersin hatırlatırlar, okyanuslar geçersin bir damla suda boğarlar... O iki denizin sadece sınırlarından gelen dalgalarla bile bunu yapabilirler. Çok fazla karışmadan, içten içe seni farklı bir insana çevirebilirler.

Hayat içinde hayatlar yaşıyoruz farkında olmadan işte bu yüzden aynı yöne baktığınız insanlar olsun etrafınızda, sizi yormayan. Aynı duyguları paylaşabileceğiniz insanlar olsun, sizi anlayan. Aynı düşüncelerle ilerleyebileceğiz insanlar olsun size saygı duyan. Çabalarınıza köstek olmak yerine size destek olan dostlar olsun.

Güneşi yüreğinizde, hayatınızda batıran değil, denize karşı güzel bir bir manzara karşısında birlikte seyrederek batımını izleyebileceğiniz insanlarınız çok olsun etrafınızda.