Dün 23 Nisan’dı. Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramıydı. Çocuklar vardı, bayramlar vardı, bayramlık mesajlar vardı.

Herkes çocuklar için, onların geleceği için düşündü. Herkes onlar gibi hissetti. Hayatı mutlu ve keyifli yaşamayı düşünerek.

Keşke her gün 23 Nisan gibi olsa ve biz büyükler, bir 23 Nisan gibi çocuklarımızın mutlu ve keyifli bir hayat sürmeleri için çalışsak.

Benim içimde çocuk dışında bir dev evimde çocuk var. Adı Kemal Yağız. Onun içinde çok mutlu ve keyifli bir gün olması için elimden geleni yaptım.

Sadece dün için değil, her gün sadece onun daha mutlu ve keyifli bir hayat sürmesi için mücadele ediyorum. Çalışarak,  düşünerek, üreterek ve yazarak.

Dünkü 23 Nisan mesajlarına baktım. Hangi mevkiden, hangi taraftan olursa olsun hepsinin temelinde çocukları mutlu etmek, onlara daha keyifli bir hayat sürmek vardı.

Çocuklar farklı düşünsek de, farklı yollardan yürüsek de hepimizi birleştirmişti.

Tıpkı vatan gibi, tıpkı bayrak gibi.

Çocukların,

Kimi Cumhurbaşkanı,

Kimi Meclis Başkanı,

Kimi Vali,

Kimi Emniyet Müdürü,

Kimi Belediye Başkanı olmuştu.

Olmasına olmuşlardı ama biz büyüklerin kaybettiği çocukluklarını kaybetmeden.

Hayata daha umutlu, daha güzel,  daha sevgi dolu bakarak olmuşlardı. Her birinin mesajında, bencillik değil, bütünlük vardı. Her birinin mesajında, ona göre, buna göre değil, herkese göre doğru alanlar vardı.

Böyle olunca,  her gün 23 Nisan olması zor ama bizim içimizdeki çocuğu kaybetmemiz daha kolay diye düşünmemek elde değil.

İşte o içimizdeki çocuğu dinlesek, dinlemeyi de,  sevmeyi de, düşünmeyi de, üretmeyi de, kucaklaşmayı da en iyisinden yapabiliriz.

Varsın çocuklar 23 Nisan bir gün olsun.

Ama biz büyükler için her günümüz 23 Nisan gibi olsun.

Tıpkı, çiçekçi dayının 23 Nisan’da içinde yaşayan çocuğun sevgiye boğduğu Atatürk gibi.