“Kemalpaşa Belediye Başkanı Rıdvan Karakayalı, bir dizi ziyaretle Kemalpaşalıların isteklerini, pazarda yurttaşların taleplerini dinledi!”

Buraya kadar bir haberin, bir paragrafı.

Haberin tamamında ise Kemalpaşa Belediye Başkanı Rıdvan Karakayalı’nın Kemalpaşa’da vatandaşların sorunlarını, dileklerini, taleplerini dinlemesi var.

Sıradan bir gün ama sıradan olmayan bir hareket yaşıyor Kemalpaşa.

Başkan Karakayalı, klimalı makam odasında oturan değil, vatandaşların, Kemalpaşalıların arasında.

İstek ve talepleri bizzat onlardan dinliyor.

Kemalpaşa neticede Kemalpaşalıların.

Onu da seçerek Kemalpaşalılar bir görev vermişler, bir emaneti teslim etmişler.

Etmişler ama iyi de etmişler.

Sokaklarında gezen, onları dinleyen, onlarla birlikte Kemalpaşa’nın her anlamda daha fazla gelişmesi için çalışan bir başkan seçmişler.

Başkan Karakayalı, dinlediklerini tabi ki, doğal olarak not alıyor.

Önce aklına, sonra proje kısmına.

Sonra onları belediye bürokratlarıyla konuşarak değerlendiriyor.

Sonra değerlendirmeden olumlu çıkanları başkanı olduğu Kemalpaşa Belediyesi Meclisi’ne getirip, meclis üyeleriyle müzakere ediyor.

Sonuçta ortaya Kemalpaşalının istediği bir şey, proje olarak ortaya çıkıyor.

Uygulanıyor!

Kemalpaşalı, Kemalpaşa’da sadece yaşamadığını, Kemalpaşa ile ilgili sadece seçim döneminde oy kullanarak fikir vermediğini, Kemalpaşa’yı başkanları Karakayalı ile birlikte yönettiklerini görüyorlar.

Buradan çıkan mutluluğun tanımı ise net.

Seçtiğinden mutlu insanlar, seçildiğinden mutlu insanlar ve seçildiği her gün için iyi şeyler yapan insanlar.

"Bana yerelde mutluluğun tarifini yapar mısın Abidin?" desem.

Kemalpaşa’yı söylemesi güç olmaz!

Teşekkürler halkçı başkan!