Bir okul düşünün…

Kapısından içeri girildiğinde güvenin, sevginin ve şefkatin büyümesi gereken bir yer.

Bir okul düşünün…

Orada bir evladımız, dünyayı diğerlerinden biraz daha farklı algılayan, kalbi daha temiz, duyguları daha saf bir çocuk var.

Ve bir de o okulun başında duran bir müdür…

Manisa Turgutlu’da Refik Pınar Ortaokulu’nun Müdürü Bekir G., otizmli bir bireyi merdivenden itiyor.

Evet yanlış duymadınız; öğretmesi, koruması, anlaması gereken bir birey, hiçbir savunma yeteneği olmayan bir çocuğu merdivenden itiyor.

Bu bir iddia değil, aile tarafından şikayet edilmiş, kamera görüntüleriyle ortaya konmuş bir olay.

Peki sonra ne oluyor?

Ne olacağını az çok tahmin edersiniz…

Bu ülkede suç işleyen bazı sıfat sahiplerinin sıfatları, insanlık onurundan daha değerli sayılıyor.

Açığa alınacağı söylenen müdür, başka bir okula gönderiliyor.

Yani ne olmuş oluyor?

“Yaptın ama çok da sorun değil, sadece yer değiştir yeter.”

B.U.U.’nun annesi Derya Yavuz’un feryadı ise hepimizin kulaklarında çınlamalı:

“Şikayet ettik ama müdürü sadece başka bir okula gönderdiler.”

Bu cümle var ya…

Bu cümle, ülkede adaletin duvarlarının nasıl çürüdüğünü anlatan kısa ve acı bir özet.

Bir müdür, çocuğu merdivenden itiyor.

İlk yardım yapmıyor.

Ambulans çağırmıyor.

Ve o çocuk, kendi başına evine dönmek zorunda bırakılıyor.

Bu olayda suç sadece bir kişinin değil.

Bu olay, bir sistem çürümesidir.

Bu olay, vicdanların, gömlek cebine sıkıştırılmış bir idari yazı kadar değer görmediğinin göstergesidir.

Buradan soruyorum:

Bir çocuğun canı, psikolojisi, travması neye denk düşüyor?

Bu ülke, özel gereksinimli evlatlarına sahip çıkmayacaksa, kimi koruyacak?

Bir okul müdürünün yaptığı şiddet, sadece yer değiştirerek mi “cezalandırılacak”?

Eğer bu ülkede çocukların güvenliği bile bürokratik paspasın altında süpürülebiliyorsa,

biz neyin geleceğinden, neyin eğitiminden, neyin insanlığından bahsediyoruz?

Bu mesele bir haber değil.

Bu mesele bir utançtır.

Hepimize yazılmış bir sınav kağıdıdır.

Ve sınıfta kalıyoruz.