Bazen bir sessizliği yıkan şey, bir çığlık değil; bir vicdanın ayağa kalkışıdır.Van’ın soğuk sularında kaybolan genç bir canın ardından, İzol Aşireti sessizliğe sığmadı. Çünkü bu mesele sadece bir kız çocuğunun ölümü değil, adaletin, onurun ve insanlığın sınandığı bir andı.Rojin Kabaiş’in acısı, sadece bir ailenin değil, bir halkın yüreğine düşen ateşti.O ateşin etrafında kim sustuysa, kim gözünü kapattıysa, kim görmezden geldiyse; İzol Aşireti tam tersine dimdik durdu. “Biz susmayacağız!” dedi.Bu ses, yalnız bir kızın değil, bütün kadınların, bütün gençlerin sesi oldu.İzol Aşireti, tarihten beri onuruyla, sözüyle, mertliğiyle anılan bir aşirettir. Ama bu kez, tarihe başka bir yanıyla daha geçti: Adaletin yanında durarak.Ne çıkar, ne korku, ne baskı… Hiçbiri o vicdanı susturamadı. Çünkü onlar biliyorlardı ki, susmak zulme ortak olmaktı.

Bugün Van’ın dağlarında rüzgar estikçe, Rojin’in adı yankılanıyor.

O yankının içinden yükselen en gür ses, İzol Aşireti’nin sesi…Bir toplumun çürümesine karşı duran, “Kızlarımızın onuru bizim onurumuzdur” diyen bir ses.

Belki Rojin geri gelmeyecek…

Ama onun ardından kurulan bu adalet köprüsünde, İzol Aşireti’nin adı hep bir ışık gibi parlayacak.Ve herkes bilecek ki, bazı aşiretler sadece toprakla değil, yürekle var olur.