Can dostlarımızı, hayvanları korumak, kollamak, gün içinde su, yemek gibi. Kollarken de dikkat etmek gerekiyor. 

Kollarken kollarını kırmayalım!

Korurken gözlerini oymayalım!

Su veriyoruz, yemek veriyoruz derken zehirlemeyelim!

Yani iyilik yaptığımızı sanırken, kötülük yapmayalım.

Can dostlarının büyükleri kötülük yaptığınızı anlar anlamasına da,  henüz küçükleri, o kötülüğünüzü iyilik olarak görüp, türlü türlü hastalıklara kapılabiliyor.

Buna uyarı mı dersini, öneri mi dersiniz,  dilek ve temenni mi dersiniz bilemem.

Ama benim yazmaktaki amacım, ne uyarı, ne öneri, ne de başka bir şey.

Yazdım çünkü Kemalpaşa’da, can dostlarımızın su ve yemek ihtiyaçlarını gidermesi için yapılmış yerleri gördüm.

Dışına baktım gördüm, içine baktım kusmaktan kendimi zor aldım. Can dostları diyoruz, canımıza can katanlar diyoruz ama ancak bu kadar ‘Canımızı sıktınız’ dersiniz.

Can dostlarımıza yemek ve su konulacak yerin içi, mikrop yuvasına dönmüş. İçinde her şey var, her şey çürümüş, her şey can dostlarımız için zehirli bir madde haline gelmiş.

Kemalpaşa Belediyesi, ‘Can dostlarını zehirleme’ seferberliği başlatsa ancak bunları yapar veya yaptırırdı.

Amacınız, hayvanlardı kollamak, korumak ise, sizi Allan böyle kollayacağını, koruyacağını söyleyenlerden korusun.

Yaşı ve tecrübesi olan can dostlar, sizin zehir saçan o kabınıza dokunmaz, kenarından dahi geçmezler. Dışınızın güzel, içinizin fesat olduğun anlarla ama ya yaşı küçük can dostlar!

Onların yaşları küçük, hayat tecrübeleri az.

Sizin o zehirli iyiliğinize kanarlarsa, veterinerde iyileşmeye çalışırlarsa ve hatta sizin iyilik kokan ihmaliniz yüzünden hayatlarını kaybederlerse!

Hayvan sever birisi olarak çok mu abarttım!

O zaman, al yemeğini, suyunu, koy içine.

Sen ye! 

Yiyebilirsen!

Sen iç!

İçebilirsen!