Hayat, bazen en güçlü insanı bile dizlerinin üzerine getirecek kadar acımasızdır. Ama bazı insanlar vardır ki; acının en derin anında bile dimdik durmayı başarır. İşte o insanlardan biridir sevgili abim Günay Önder.
Babasını, ömrünün en kıymetli rehberini, duasını ardında hissettiği en kutsal insanı kaybetti. İzzet Önder, bir ömür boyu ailesine, dostlarına, çevresine değer katmış; örnek bir baba, saygı duyulan bir büyüktü. Onun ardından yalnızca bir baba değil, bir çınar devrildi. Ama o çınarın gölgesinde yetişen evlatlar, bugün babalarının emaneti olan o asaleti taşımaya devam ediyor.
Gölbaşı Camii’nin avlusunda dün hüzünle karışık bir vakar vardı. Herkesin gözü doluydu ama bir kişi vardı ki gözyaşını içine akıttı; Günay Önder.
O muhteşem kalabalığın —yüzlerce siyasetçinin, iş insanının, devlet görevlisinin— arasında öyle bir dik durdu ki; “babamın adını yaşatmak benim görevim” der gibiydi.
O duruş, sadece bir evladın metaneti değil, bir babanın nasıl evlat yetiştirdiğinin de göstergesiydi.
Cenazede dedelerinin tabutuna dokunan iki torunun bakışlarında ise hem sevgi hem veda hem de minnet vardı.
Her birinin gözünde aynı şey okunuyordu: Seninle gurur duyuyoruz dede!
Sevgili Günay Önder, senin bu duruşun; babana, ailene ve seni seven herkese güç verdi. Acının karşısında bile zarafetle, onurla, saygıyla dimdik durdun.
Ve inan, o gün orada rüzgâr hafifçe estiğinde, Gölbaşı’nın gökyüzünde bir baba gururla izliyordu evladını…
Ruhu şad olsun İzzet Önder’in.
Mekânı cennet, sevenlerinin kalbi huzurlu olsun.