Yüzyıllardır şairlerin dizelerine, ozanların türkülerine, ressamların tuvaline, heykeltıraşların ellerine konu olan en eski, en taze duygu. İnsan var olduğundan beri aşk da var. Kimi zaman kalbi yakan bir ateş, kimi zaman ruha su serpen bir esinti…
Aşk, aslında bir yolculuktur. Kendini keşfetmenin, karşındakinde kendinden bir parçayı bulmanın yolculuğu. İnsan, sevdiğinde kendi derinliğini görür. Aşk, sadece birine duyulan his değil; aynı zamanda insana “daha iyi bir versiyonuna ulaşma” çağrısıdır. Sevdiğin için sabırlı olmayı, fedakârlığı, affetmeyi öğrenirsin.
Ama aşk, yalnızca mutluluk değildir. İçinde ayrılığın hüznü, kavuşmanın heyecanı, özlemin sancısı da vardır. Bazen sarıp sarmalar, bazen de incitir. İşte tam da bu yüzden aşk, hayatın en gerçek duygusudur. Çünkü hayatın kendisi gibi karmaşık, inişli çıkışlıdır.
Günümüz dünyasında aşkın yüzü de değişti. Hızlı tüketilen duygular, sanal iletişimlerle kurulan bağlar, derinliğini yitiren ilişkiler… Oysa aşk, bir “tıklama” ya da “bildirim” değil; kalbin sabırla büyüttüğü, gözlerin sessizce anlattığı, kelimelerin yetmediği bir şeydir.
Aşkın özü samimiyettir. Bir gülüşte dünyayı unutmak, bir bakışta geleceği görmek, bir dokunuşta huzuru bulmaktır. Sevgiye sahip çıkan, ona emek veren herkes bilir ki aşk, zamanla olgunlaşır; yıllar geçtikçe değerini kaybetmez, tam tersine kök salar.
Kimi insanlar aşkı “zayıflık” olarak görür. Oysa aşk, en büyük güçtür. İnsan, aşk ile yaratır, aşk ile mücadele eder, aşk ile yaşama tutunur.
Ve unutmayalım: Aşk yalnızca iki insan arasında değil, hayatın kendisine duyulan sevgide de vardır. Bir çocuğun masum gülüşünde, bir dostun sıcacık sarılışında, doğanın eşsiz manzarasında da aşk gizlidir.
Ah aşk… Sen olmasaydın, dünya daha gri, daha suskun, daha renksiz olurdu. Seninle ise her şeyin bir anlamı var.