Siyaset bazen yüksek sesle konuşanların değil, doğru zamanda doğru yerde duranların hikâyesidir. Kalabalıkların alkışına yaslanmadan, kameraların önünde bağırmadan, ama her kritik anda sorumluluk alarak yürüyenlerin… İşte Bilal Saygılı, tam da bu tanımın içine sığan bir isim.
O, siyaseti bir vitrin değil; bir emanet olarak görenlerden. Makamı güç için değil, hizmet için isteyenlerden. Belki bu yüzden çok konuşmaz, ama konuştuğunda cümleleri boşlukta kalmaz. Çünkü söylediği her sözün arkasında bir emek, bir duruş, bir inanç vardır.
İzmir gibi zor bir siyasi iklimde, rüzgârın çoğu zaman sert estiği bir şehirde ayakta durmak kolay değil. Popülizmin cazibesine kapılmadan, günü kurtaran söylemler yerine uzun vadeli sorumlulukları tercih etmek ise daha da zor. Bilal Saygılı, bu zorluğu bilerek yürüyenlerden biri. Kimi zaman yalnız kalmayı, kimi zaman haksız eleştirileri göğüslemeyi göze alarak…
Onu tanıyanlar bilir; kapısı kapalı değildir. Telefonu çaldığında “yarın” demez. Bir vatandaşın derdi, bir teşkilat mensubunun yükü, bir gencin hayali onun için sadece bir not değil, bir vicdan meselesidir. İşte bu yüzden Saygılı, sadece bir siyasi figür değil; aynı zamanda bir güven duygusudur.
Siyasetin hoyrat diline karşı daha sakin, daha insanî bir tonu vardır. Belki bu yüzden herkesin dilinde değildir ama herkesin hafızasında yer eder. Çünkü bazı insanlar iz bırakmak için bağırmaz; duruşlarıyla iz bırakır.
Bilal Saygılı’nın hikâyesi, henüz tamamlanmış bir hikâye değil. Bu bir yürüyüş. Zaman zaman yorucu, zaman zaman kırıcı ama her daim inançla sürdürülen bir yürüyüş… Ve bu yürüyüşte en kıymetli şey, geriye dönüp bakıldığında “iyi ki” dedirtecek bir vicdan terazisine sahip olmak.
Bugün siyasette en çok eksik olan şey belki de budur: Samimiyet, sabır ve sorumluluk. Bilal Saygılı’nın farkı da tam burada başlar. Gürültünün değil, anlamın tarafında durduğu için…
Ve bazen, en güçlü ses; sessiz ama kararlı olan sestir.