Bir veteriner kliniğinde, bir masa üzerinde küçük bir can yatıyor… Henüz dünyayı tanımamış, gözlerindeki korku ile umudu aynı anda taşıyan bir yavru köpek.
Ve karşısında, elleri mavi eldivenli bir kadın… Adı Lale Kul. Mesleği veteriner teknikeri.
Ama o an mesleğinden öte bir şey yapıyor — insanlığın en saf halini gösteriyor.
Lale Kul, Menemen Belediyesi Veterinerlik Hizmetleri Müdürlüğü’nde görev yapıyor. Her gün onlarca yaralı, hasta, aç ve korkmuş sokak canıyla ilgileniyor. Fakat bu karede bir şey farklı. Burada sadece bir tedavi yok. Burada bir yürek teması var.
Yavrunun gözüyle onun gözü buluşuyor; sanki ikisi de konuşmadan birbirine “korkma, buradayım” diyor.
Bir anlığına dünya duruyor.
Ne acı kalıyor, ne kavga…
Sadece bir insan ve bir can arasında sessiz bir anlaşma var: “Ben seni yaşatmak için buradayım.”
Belki de biz bu ülkede en çok bu kareye ihtiyacımız var.
Unuttuğumuz, bastırdığımız, görmezden geldiğimiz bir duygunun hatırlatmasına…
Sevmenin, korumanın, sahip çıkmanın, vicdanın fotoğrafına.
O minik yavru, bir hastanın değil; bir vicdanın sembolü artık.
Ve Lale Kul'un gülümsemesi, bize her şeyi anlatıyor:
“İyilik hâlâ var. İnsanlık ölmedi. Merhamet hâlâ yaşıyor.”
Menemen’de çekilmiş küçük bir görüntü belki…
Ama içimizi ısıtan, kalbimizi onaran, insanlığın hâlâ umut verdiğini hatırlatan büyük bir hikâye.
Bir köpek ve bir insan…
Ama aslında bir insanlık dersi.