Yıllar önce başladığım gazetecilik hayatımın hep adaletin içinde, Adliye Saraylarında geçirdim.

Çok konuşanları da gördüm, çok susanları da.

Az ceza alanları da gördüm, çok ceza alanları da.

Ağlayanları da gördüm, gülenleri de.

Ama en çok yalan söyleyenleri gördüm.

Bu yüzden yalan söyleyeni üç cümle sonunda,  doğru söyleyeni ise ilk kelimesinde anlamak gibi bir sıkıntılı tecrübeye sahip oldum.

Sıkıntılı diyorum çünkü yalan söyleyene yalan söylediğini söylemek zor, yalan söylediğini bilerek sessiz kalmak ise hepten zor.

O duruşma salonlara jandarmaların arasında gelip, sanık sandalyesine oturup,

“Ben öldürdüm”

“Ben çaldım”

“Ben yaptım”

“Ben dolandırdım”

“Ben sahtekârlık yaptım”

“Ben sapığım”

“Ben katilim”, 

“Ben sahtekârım”

“Ben hırsızım”  diyen hiç görmedim.

O sandalyede oturan herkesin derdi, cezaevinden paçayı kurtarabilmek, kurtaramıyorsa, en az kalacak şekilde davranmak.

İnsanoğlunun doğasında bu var.

Tıpkı elimizi yandığını hissettiğimizde, elimizi ateşten çekmek gibi.

“Pişmanım”

“Dayanamadım”

“İstemeden oldu”

“Mecbur kaldım” diyen çok gördüm.

Bir başka yıl da, bir başka olayda,  bir başka duruşma salonunda, bir başka hâkimin karşısında yine cezaevinden kurtulmak veya en az cezayı almak için çabalarken.

İnsan doğasında bu da var.

Suç işlemeye alışkanlığı.

Adam öldürenin öldürmeye, sapıklık yapanın sapıklık yapmaya, çalanın çalmaya, dolandıranın dolandırmaya, yalan söyleyenin söylemeye devam etmesi gibi.

Geçmiş dönem Adalet Bakanlığı’nın sabıka kaydı istatistiklerini bir şekilde gördüğümde anladım ki, zor bir dünyada yaşıyoruz.

Bayramın son günü canınızı sıktığımın farkındayım ama gerçek bu.

Suç bitmiyor!

Suçlu da bir yere gitmiyor!