Nereden nereye .. Çocukluk yıllarımızda biri bize  şunu deseydi ki, insanlar  birbirlerini telefonda   görerek konuşacak, hadi sende kafa bulma bizimle der, güler geçerdik imkansız gibi bir şeydi ki o yıllarda.. (Zeki Müren bizi görecek mi repliğini hatırlayın..)

Çünkü o zamanların Türkiyesinde  çevirmeli telefonlar vardı, yeşil, bordo gibi iki üç rengi olan  üzerine dantel örtüler örtülen ,televizyon ve buzdolabından sonra evin kıymetlisi telefonlar.. Herkesin evinde üç aşağı beş yukarı bulunan bu  eşyalar, çok kıymetli  az ve öz eşyalardı.. Yine  o yıllarda telefonla ilgili şöyle de bir durum vardı, öyle istediğiniz zaman, istediğiniz insanlarla  numarayı çevirip  konuşayım diye bir lüksünüz de yoktu   ya santralı veya postaneyi  arayacak   istediğiniz numarayı yazdırıp biraz bekleyecek , eğer ki konuşmak istediğiniz kişi veya kişiler de evde, işyerindeyse öyle  konuşacaktınız, şansınıza kalmıştı artık..

Anımsayanlar da iyi bilir ki,

Saatlerce  telefonun başında beklenilirdi telefon ha çaldı ha çalacak, ta ki size sıra gelene kadar, bazen kısa bazen uzun bekleyişler olurdu... Bu durumlardan   kimseler  şikayetçi de  değildi,en küçük bir serzeniş de olmazdı, heyecanla bekleyişler olurdu sadece.. Hayatın başka bir aksiyonuydu o yıllarda telefon beklemek, telefonla konuşmak..

Şimdilerde , uzaklara bakıp düşünüyorum da hayatın içinde  farkına varmadan beklemeyi, sabrı, yetinmeyi, kıymeti öğrenmişiz meğer.. Şimdi ne oldu peki?

Akıllı telefonlar çıktı, mertlik bozuldu..

Yediden yetmişine herkesin elinde telefon..

Her an istediğiniz kişilerle konuşuyor, ne heyecan ne merak bırakıyoruz..

Öyle ki mahrem diye bir şey kalmıyor, herkes her şeyi anında öğreniyor..

Tükeniyoruz. .

Tüketiyoruz..

Bu gidiş, gidiş değil ama  kimseden vazgeçmiyor bu durumdan..

Bağımlılık..