Sanat, bazen bir şarkının sözlerinde saklanır, bazen bir melodinin kıvrımında… Serhat Mardin’i düşündüğümde aklıma hep bu cümle gelir. Onun müziği, sadece kulağa değil, insana dokunur. Her bir eseri, hayatın telaşında unuttuğumuz duyguları hatırlatır; bir anne şefkati kadar sıcak, bir gece rüzgârı kadar serin, bir sahil kasabası kadar huzurludur.

Serhat Mardin’in sanat yolculuğu, aslında bir arayış hikâyesidir. Kimi zaman aşkın, kimi zaman yalnızlığın, kimi zaman da umudun peşine düşer. Her şarkısında kendi hayatından bir parça, kendi gözyaşından bir damla vardır. Onu dinlerken, sadece bir şarkıcıyı değil; bir dostu, bir yol arkadaşını, bir dert ortağını bulursunuz.

Mardin’in sahnesi, bir konser salonundan öte bir buluşma noktasıdır. Orada müzik dinlemezsiniz; anılarınızla yüzleşir, içinizdeki eski yaraları sarar, kah gülüp kah hüzünlenirsiniz. Onun o kendine has yorumuyla söylediği her şarkı, sizi alır, yıllar öncesine – belki bir yaz akşamına, belki bir eski aşka – götürür.

Ve belki de en önemlisi, Serhat Mardin sanatında samimiyeti hiç kaybetmedi. Popüler olma telaşıyla değil, bir insana bir tek satır bile dokunabilmenin sevinciyle üretti. Bu yüzden şarkıları, dinleyenlerin kalbinde iz bıraktı; birer hatıra, birer umut gibi saklandı.

Bugün geriye dönüp baktığımızda, Serhat Mardin’in bize bıraktığı şeyin sadece müzik olmadığını fark ediyoruz. O, hayatı hissetmenin, duyguları saklamadan yaşamanın, sanatı bir terapi gibi kullanmanın en güzel örneklerinden biri oldu. Teşekkürler Serhat Mardin… Bize müziğin sadece kulakla değil, yürekle de dinlendiğini hatırlattığın için.