Türkü, bir halkın hem hafızasıdır hem vicdanı…

Ve o vicdanın sesini, her dönemde birkaç özel insan taşır omuzlarında. İşte Caner Gülsüm, o seslerin en sahicilerinden biri.

Onu dinlerken sadece bir sanatçının performansına değil, bir milletin iç sesine tanıklık edersiniz. Çünkü Caner Gülsüm’ün sesi mikrofonlardan değil, Anadolu’nun toprak kokan rüzgârlarından gelir. O, türkü söylemez — türkünün kendisi olur.

Sahnede sade, tavırda vakur, duyguda derin…

Bir kelimenin içine bir dağ köyünün hüznünü, bir bakışın ardına bin yıllık sevdayı sığdırır. Onun yorumunda türküler yeniden doğar; kimi zaman bir annenin duası olur, kimi zaman bir gencin yüreğinde yanık bir sevda.

Gazetecilikte “haber kokusu” diye bir tabir vardır.

Sanatta ise “ruh kokusu”…

Caner Gülsüm’ün sesinde işte o ruh kokusu var. Samimiyetin, emeğin, alın terinin kokusu. Onun söylediği her ezgide Anadolu’nun bir köşesinden bir insan sesi yankılanır:

Tarladaki işçi, dağdaki çoban, evladını askere uğurlayan bir ana… Hepsi o sesin içinde yeniden can bulur.

Bugün popüler kültürün gürültüsünde bile Caner Gülsüm’ün türküsü dimdik ayakta. Çünkü o, alkışın değil halkın sanatçısıdır.

Bir sahne ışığının altında değil, insanların kalbinde parlar.

Belki bir gün türküler susar, belki notalar unutulur…

Ama Caner Gülsüm gibi sanatçılar unutulmaz. Çünkü onlar sadece şarkı söylemez; bir milleti diri tutan hafızayı yaşatırlar.

Teşekkürler Caner Gülsüm…

Sazınla, sesinle, yüreğinle bu toprakların hikâyesine bir sayfa daha ekledin.

Ve o sayfa, bir ömür boyunca yankılanacak:

Türkünün adı, Caner Gülsüm.