İçimdeki acıya söverek başlamak istiyorum da. Sövemiyorum, sayamıyorum, sevemiyorum, diyemiyorum, anlatamıyorum. Zor be kardeş çok zor, Uzaktan Sevmek gerçekten zor,

Hiç unutmam bilir misin? Bazen ellerimi tutardın, sen neden tutardın bilemem ama her elimi tuttuğunda ben daha beter âşık olurdum sana. Belki sen dost olarak tutardın elimden ama ben hep severek tuttum, ümitsizce tuttum, yalansız tuttum, yanlışsız tuttum. Bizim kavuşmamızın imkânsız olduğunu bile bile hayaller kurarak tuttum. Hâlbuki güneşin ay ile bir arada görünmesi kadar imkânsızdı aşk. Bazen seni Allah için çok seviyorum deyip sarılırdın, dostum derdin. İçimi ikiye ayırıp dört ile çarpardın bu sözlerinle. Senin bana en küçük bir gülümsemenle hayaller kurardım sen ile benli...

Bazen beni arardın, sevdiğin adamdan bahsederdin ve ağlardın ben de ağlardım, sen kendine dost olduğunu zannederek ağladığımı düşündün ama ben hep sensizliğime ağladım. Tarifsiz bir duyguyla ağladım, Ben sana dost oldum, arkadaş oldum, kardeş oldum, abi oldum, falan oldum, filan oldum, ama ben sana yar olmak istedim. Biliyorum kabul olmayacak bir duasın, dilimden düşürmeden dua ettiğim. Beklemeye bile korkmaya başladığım. Seni hep bekledim ama bekleyerek kaybettim.

Demek ki nasip böyleymiş, sen ve ben ayrı dünyaların insanıymışız. Aynı masada yemek yesek bile birbirimize dünyalar kadar uzakmışız. Kelimeler bile ağlıyor senden bahsettiğimde, ama yapacak bir şey yok, bir ölü ne kadar hayatta durabilirse işte sana karşı öyle...