“Hiç kimseyi vazgeçilmez görmeyin. Kimse kimse için yaşamıyor. Kimse için hayatımı feda etmiyorum. Artık kimseye laf anlatmıyorum…”

Uzar gider böyle cümleler. Oysa insan değil midir insanın umudu?

Şimdi herkes diyor ki kendini sev. Tamam, güzel, kendimizi sevelim de bu bencilliği abartınca hayatın her alanına yaydık. Evde, işte, okulda, trafikte, sporda, sokakta, hastanede… Herkes kendini merkeze koysun, başkası hiç önemli değil. Komşum sabah günaydın demezse ben de demeyeyim mesela, çünkü en çok ben değerliyim. Aynada kendime günaydın derim, selfie çekip kendimle paylaşırım…

Üzüldüysem, hatalıysam, kırıldıysam hemen başkalarını bozguna uğratmalıyım, yetmezse savaş açmalıyım; hâlâ yetmezse yaşadığım duygusal yıkımı abartıp başkalarına da yaşatmalıyım.

Sevincimi de paylaşmamalıyım, neden? Ya birileri bozar, ya kötü enerji yükler, sonra her şey ters giderse?

Halbuki kendini sevmek, başkasını sevmemek değildir. Daha güzel sevmeyi öğrenmektir.

Yaranı başkasının canını yakarak iyileştiremezsin.

Çünkü insan, insanın umududur.

YENİ MODA: YAPAY ZEKÂ İLE DERTLEŞMEK

Ama şimdi bu yalnızlığı besleyen yeni bir moda çıktı: yapay zekâ ile dertleşmek. Kendinle kalmayı, sohbet etmeyi, güvenmeyi unutturmanın başka bir yolu. Gemini mi, ChatGPT mi, fark etmez… Duygu yok, mantıklıymış gibi görünen, ama aslında seni verdiğin bilgilerle kalıplara sokan bir algoritma var karşında.

AVANTAJLARI

- Gece gündüz demeden cevap alıyorsun

- Yargılanmıyorsun

- Bir çeşit eşlik hissi veriyor

- Yazışmada, işte, okulda hız kazandırıyor

ZARARLARI

- Yalnızlığı derinleştiriyor

- Gerçek insan empatisini veremiyor

- Bağımlılık yaratabiliyor

- Sosyal paylaşımı köreltiyor

- Seni tek tip düşünceye alıştırabiliyor

SONUÇ

Ne algoritmalar, ne soğuk cümleler, ne de kusursuz cevaplar; insanla kurulan o sıcacık bağı asla dolduramaz.

Çünkü sonunda ne olursa olsun…

İnsandır insanın umudu.