Bu yazıyı yazmak için biraz sakinleşmek için bekledim, bekledim , sakinleştim mi , tabi ki hayır !

Nasıl sakin olunur ki ben de bir anneyim , gözünüzden sakındığınız , belki beş dakika önce sesini duyduğunuz evladınızın altıncı dakikada öldüğü haberini alıyorsunuz , konuştuğunuz evladınız yok artık evet yok !!

Yok işte yok!!

İşte o vakit , ne oluyor biliyor musunuz , her şey duruyor , her şeyi anlamsızlık sarıyor ve de dünya üzerindeki bütün bıçaklar kalbinize aynı anda saplanıyor , saplanıyor ve boğuluyor boğuluyor boğuluyorsunuz ve o dakika o saat işte bittiğimin resmidir diyorsunuz işte öyle bir acı, bu acı!!

Tarif edemiyorsunuz bu acıyı , çünkü bu acı ; sadece acıyor ,kanıyor , acıyor , kanıyor..

İşte ben de bu empatiyle derin keder ve üzüntü içinde hissettiklerimi yazmaya gayret edeceğim ne kadar olursa artık ... Yine yine hiçbir gerekçenin kabul görmeyeceği bir cinayet haberiyle sarsıldık ,birkaç gün öncesinde , kanımızı , beynimizi , insanlığımızı donduran bir cinayet ,gencecik bir evladımızı bir psikopat yüzünden kara toprağa emanet ettik diğerleri gibi ,her defasında olduğu gibi üzgünüm ki bu coğrafyada acılarımız hiç eskimiyor ,bu gidişle de eskimeyecek hep hep taze hep taze olacak!!

Ne var ki evladımızın acısını henüz yüreğimize sığdıramazken ,hepimizi delirten başka şeye kulaklarımız şahit oldu katilin ailesinin tutumu!

Hepimizin yüreğine bir daha bıçak saplandı mı ??

Öfke ve keder bin kat daha oldu mu ??

Gerekçe bizi biz olmaktan çıkaracak bir gerekçe mı ?

Hepsine üzgünüm evet!!

Buyurun gerekçeye o zaman!!Katilin psikolojik sorunları varmış , olabilir , herkes sıkıntılı , sorunlu kimse eline samuray kılıcı alıp da sokak ortasında insan öldüreyim demiyor , üstüne üstlük bir evladın bu aşamaya geldiğini göremeyecek kadar bilinçsiz ve kör bir aile de olamazsınız çünkü fiili olarak sosyal yaşamın içinde olan bir annesiniz bilinçli , eğitimli , toplumun her yönden nabzını tutabilecek bir donanıma sahip bir anne . Nasıl olur bir anne çocuğunun bu derece kafayı sıyırdığını anlamaz , görmez , hissedemez o kadar mı kopuk yaşanıyor ilişkiler ..

Ne olacak şimdi , bilinçli aile, çocuklarının psikolojik hasta olduklarını savunacak cezaevi yerine ilk başta olmasi gereken hastaneye yatırılacak, bir yıl bile sürmez üç beş ay tedavi görür , iyi hal , şöyle böyle derken paçayı yırtar..

Toprağa gönderdiğimiz evlatların ateşi ne zaman sönecek ,hiç sönmeyecek , peki bunun vebalini kim ödeyecek ,hiç kimse ..

Analarin gözyaşlarında kim boğulacak , hiç kimse ..

Kısır döngü...

Rahmetli anneannem derdi ki : giden babasının kesesinden gidiyor..

Ve öyle de oluyor ..