Yine olmayacak bir duaya âmin diyorum. Dilimden dökülen kelimeler ağlıyor düşerken kâğıdıma. Kâğıdımın ıslandığını hissediyorum kalemimin ısınmasıyla. Zehir Olmuş Gecelerim, bugün nasıl gündüz olacak bilmiyorum. Çok garip bir şekilde eskilerimi yeniliyorum. Eski yaşadıklarımı film gibi karşımda izliyorum. Sürekli bu hayata küfürler edip beddualar ediyorum. Hani kalbim ağrıyor demiştim ya. İçimdeki acı kalbimdeki acıyı unutturuyor. Hiç elimde değil gözyaşlarım gözlerimde durmuyor. Yine gece ile baş başa kalmış, ben söylüyorum kâğıtlar dinliyor. Beni dinleyenler kâğıtlardır, yorganlardır bir de soğuk odalardır.

Yaşadıklarımı bir ben bilirim, bir Allah, bir de geceler. Ben unutmaya çalışsam da birileri onun ismini kulağıma heceler. Nedeni yok kaybolmuş çok ağırdır bu cümleler. Sırrıma ortaktır. Acımı hafifletir secdeler. Kimse üstüne almasın bu sözlerimi, bu sözlerim bana acı çektirenlere, beni gecelerde yalnızlığıma hapsedenlere. Derdime derman olmaya gelip de benle dalga geçenlere. Yıllar geçti yaramın üstünden kabuk bağlamadı. Her zaman aşka yöneldiğinde tekrar tekrar kanadı. Bulamadım bir çözüm söyleyin ne yapmalı.

Keşke gençliğime geri dönebilseydim. Keşke içimdekileri kelimeler halinde söyleyebilseydim. Hiç olmazsa on üç yıldır kendi kendimi bitirmezdim. Damar şarkılar dinleyip yüreğime eziyet ettirmezdim. Yaşadıklarımı bir ben bilirim, bir Allah bilir, bir de gecelerim. Benden gittiğinden beri derbederim. Bu dünyanın dar sokaklarında nedense hep mahşer yerim. O güne gidebilseydim eğer, o günü fevt ederdim. Başımı alıp uzak diyarlara giderdim. Aşk sen nasıl bir çileymişsin anlayamadım. Senin üzerinden yıllar geçirdim. Paramparça ettin kalbimi, ne olursun dinle bu garip deliyi. Lütfen beni terk eyle. Hiç olmazsa bu yaştan sonra çürütmeyeyim önümdeki seneleri.