Evimizde kalıyoruz, sokağımıza çıkamıyoruz,  kendimizi korumaya çalışıyoruz, başkalarından korkarak yaşıyoruz.

Söz de yaşıyoruz.

Sonra eminim düşünüyoruz.

Ne gibi hata, hatalar yaptık da, bu hallere düştük tüm insanlık olarak.

Kendi içimizde hesaplaşıyoruz.

Son nefesini vereceğimiz anlar gibi, geçmişimizle hesaplaşıyoruz.

Sadece insanlara değil, bütün canlılara karşı ne gibi kötülükler yaptığımızı düşünüyoruz.

Çevreyi nasıl katlettiğimizi, kalpleri nasıl kırdığımızı, küçük, büyük menfaatlerimiz için ne yalanlar, ne sahtekârlıklar yaptığımızı hesaplıyoruz.

Ne kazandığımızı düşünüyoruz, sonra derin bir nefes alıp, aslında hiçbir şey kazanmadığımızı hissediyoruz.

Bugün  ki adı Corona, yarın ki adı başka bir şey.

Mahalle teyzelerimiz der ya, ‘Allah’ın sopası yok ki?’

Allah’ın sopası yok ama, Allah muktedir.

Ama işin garibi bundan bir dirhem kendi namına hesap çıkarmayan, vicdan çıkarmayan, düşünce üretmeyenler var.

Onlara göre bu da geçecek, sonra her şey değişecek, yalan dünya da yalanlarıyla, dolanlarıyla sözde kazanma hırsına devam edecek.

‘Evde Hayat Var’

Bu güzel sloganı düşününce insanın aklına gelmiyor değil.

Sokakta ne var?

Mahalle ne var?

Şehirde ne var?

Dağlarda ne var?

Doğa da ne var?

Havada ne var?

Ben cevabını buldum, sokakta, mahallede, şehirde, dağlarda,  havada bir şey yok.

İnsanda bir şey var.

İnsan olarak çok zalim olduk.

İnsan olarak kendi dışımızdaki canlılara karşı sorumsuz olduk.

İnsan olarak kalbimizi, vicdanımızı unuttuk.

İnsan olarak yalanlarımıza inanarak yaşar olduk.

İnsan olarak birbirimizi ölümünden medet umar olduk.

‘Herşeyi Söyleyeceğim Allah’a’ 

Diyen çocuk gibi insanın en doğal hakkı yaşama hakkına göz koyar olduk.

Virüs gelir ya da gelmez. 

Bizi bulur ya da bulmaz.

Yarın yaşarız veya ölürüz.

Bunu Allah bilir.

Bizim bildiğimiz tek şey, Dünya’yı bu hale biz koyduk!