Shakespeare'in Hamlet trajedisinde geçen bir ifade: Olmak ya da olmamak, bütün mesele bu.

Meselemiz yok ama yolumuz bugün Ankara'ya düştü.

Türkiye Cumhuriyeti'nin başkentine.

Türkiye Cumhuriyeti'nin idare edildiği, yönetildiği şehrine.

Oldukça serin hava ne kadar bizim dikkatimizi çektiyse, kısa kollu tişörtlerle Ankara caddelerinde de bir o kadar biz dikkat çektik.

Herkes montlu, kabanlı, kazaklı, kapüşonlu.

Bürokrasinin ve siyasetin kol gezdiği Ankara’da turist gibi gezmek fikri hiç hoş gelmiyor, gelemiyor ve öyle de olamıyorsunuz.

Sürekli birilerini ziyaret etmek, birileriyle sohbet etmek, dünyayı, Türkiye’yi, İzmir’i konuşmak zamanı su gibi geçiriyor.

Öyle bir güne denk geldik ki Ankara’da Türkiye’nin değil, dünyanın başkenti hissiyatına kapıldık.

Rusya konuşuluyor, Ukrayna konuşuluyor, ABD konuşuluyor, Suriye konuşuluyor, Irak konuşuluyor, Pakistan konuşuluyor, Hindistan konuşuluyor.

İzmir’e sıra gelince konu teferruat oluyor.

Ama iyi oluyor, verimli oluyor.

İzmir’de at gözlüğü takıldığını net anlıyorsunuz.

Okyanusta yüzer gibi fikren, ruhen açılıyorsunuz.

Boğulmadığınız için, boğmadığınız için şükrediyorsunuz.

Büyük başın derdi büyük olur misali, büyük Ankara’nın derdi değil de düşündükleri de çok ama çok büyük.

"Yediğin, içtiğin senin olsun; gördüklerini, duyduklarını, bildiklerini anlat" diye beklenti içinde olduğunuzun farkındayım.

Ama Ankara’da altın bir kural var: Gördüğün seninle, duyduğun seninle, bildiğin seninle bir süre kalmak zorunda.

Erken öten horozlar Ankara’da pek yok.

Ötmeye çalışanlar var ama onların da pek sesi duyulmuyor, kaale alınmıyor.

İzmir’e dönelim nasipse, orada zamanı geldiğinde öteriz.

Pardon, yazarız.

Vesselam.