Yazı yazmak hayatımızın her alanında var.

Bazen sadece bir merhaba, bazen bir günaydın yazarız. Bazen bir çiçeği yazarak anlatırız, bazen de derdimizi sevincimizi yazıya dökerek paylaşırız. 

Bugün Babalar Günü! 

Ben de bugün, babama olan sevgimi, babamın bana bakınca gülen gözlerini ve daima önümde, arkamda, yanımda sergilediği dik duruşunu yazarak anlatmak istedim. 

Babam bu yıl Babalar Günü’nde çok uzakta ve ona sarılarak ifade edemiyorum sevgimi, özlemimi… Ama benim babam, keyif aldığım en büyük şeylerden birinin yazmak olduğunu bilir ve böylelikle içimdekileri hissedebilir.

“Baba” rolü, hayatımızda çok büyük bir yere sahip. Tüm güzellikleri, doğruyu, yanlışı babamızdan öğreniriz ve aslında bugün bizi biz yapan, babamızdan gördüklerimizdir. 

Babam; Mükemmel olmak zorunda olmadığımı ama kendisi için en mükemmelinin daima ben olduğumu aşıladı bana.

Özür dilemeyi, affetmeyi, teşekkür etmeyi, hayatta her şeyin mümkün olduğunu da babamdan öğrendim… 

Bu anımızın tekrarı yok ve her saniyemiz çok değerli. Sevdiğimiz kişilerin ellerinden sıkı sıkı tutup doyasıya zaman geçirerek anlamlı kılabiliriz her anımızı. Bazen kalabalıklar içinde yanınızda onlarca insan varken bile, bir telefon sizi alıp en büyülü anlara taşıyabilir.

Anne babalar için çocuklarının cinsiyeti değil de, sağlıklı ve mutlu bireyler olmaları önemlidir aslında. Ancak babalar kız çocuklarına daha düşkündür, yerleri biraz daha ayrıdır sanki… “Kız babası olmak kolay mı?” cümlesi olabildiğince iyi özetliyor her şeyi. 

Yine kendimi gerçekten şanslı hissettiğim bir andayım.

Benim babam, en yakın arkadaşım. 

Bana karşı sevgisi, şefkati çok büyük. 

26 yaşında şımarık bir kız çocuğu babası olmak çokta kolay olmasa gerek.

Ben hala, aldığım her kararda babamın desteğine ihtiyaç duyuyorum. O da bana “sen en iyisini bilirsin” diye yanıt veriyor. 

Küçükken saçlarımı tarayan, beni özenle yetiştiren ve bu güzel günleri göğüsümü gere gere geçirmemi sağlayan biricik babam, iyi ki senin kızınım…

Almanya’ya selam olsun!