Benim bir adım yok.Her yanımdan geçen ayrı bir isimle sesleniyor.Kimisi geçerken başımı okşayıp acıyor,kimisi “çekil pislik şey”  deyip;taş atıp,tekmeliyor.Bazen süslü süslü kadınlar yanıma gelip,resim çekilip,bir lokma ekmek verip bana sahip çıkmadan reklam yapıp gidiyorlar.Yazın sıcakta su bulamıyorum,çok susuyorum,acıkıyorum.Kışın soğuktan , yağmurdan,açlıktan tirtir titriyorum.Ancak çöplerden onca tehlikeli maddelerin içinden bir lokma küflü ekmek bulabilir miyim diye bakıyorum… Eğer ben dünyaya insan bir insan olarak gelseydim Allah bana akıl,fikir ve merhamet verdiği için, tüm sokaktaki hayvanları elimden geldiğince besler,sahip çıkardım.En azından kapımın önüne biraz su,biraz yemek koymak bana bu kadar zor ve saçma gelmezdi.Kimse kaderini kendi belirleyemiyor işte.Bu dünyaya sokak köpeği olarak gelmeyi ben istemedim.Böyle bir tercih şansım olsaydı , beni çok sevecek bir ailenin köpeği olmak ,sıcak yuvamda karnım tok uyumak isterdim.Rabbim beni sokak köpeği olarak yarattı.Evet ben bir köpeğim ,namı diğer hayvanım ama benim de duygularım,hislerim ve yeri geldiğinde acıyan, yeri geldiğinde sevinen bir RUHUM var.Ben de acıkıyorum,susuyorum,canım yanıyor.Beni insanlardan tek ayıran nokta;insanların düşünebilme yetisinin olması…Bu akılları  sayesinde biraz olsun empati yapabiliyorsa insanlar ; biz sokak köpeklerine sahip çıkmaları gerektiğini bilmeleri gerekir.Evet , ben bir sokak köpeyim,bir  adım yok benim, ama bizlerin bir canı ve ruhu var. Veeee insanlar ile aramızdaki tek fark olan düşünebilme yetinizi, asla unutmayın ve bizlere sahip çıkın.  Bir sokak köğeğinin dilinden ;

Funda Küçük…