Oldukça yaşlı bir adam, kendisi gibi kamburlaşıp yere yanaşmış bir ağacın altında ağlamaktadır. Az önce irice bir gencin yaşlı adamdan para alıp, ona tokat attığını ve adamcağızın yere yıkıldığını görenler, hemen yardıma koşup, “Geçmiş olsun dede. O serseri ne istedi senden?” diye sorarlar. Yaşlı adam toparlanmaya çalışarak “Eski bir borcum vardı, onu istedi.” diye cevap verir. Çevresindekiler yaşlı adamı yerden kaldırıp, eline bastonunu vererek, işlerine koştururlar. Olayı başından itibaren izleyen bir genç, yaşlı adamla kalır ve “Fazla hırpalandınız, ağacın gölgesinde oturalım mı biraz?” diye sorar. Yaşlı adamsa “Benim bu ağacın altında dinlenmeye hakkım yok. Elli yıl kadar önce rahmetli babamı, sigara parası almak için azarlamıştım. Yani kendi evladımın beni hırpaladığı yerde.” diye anlatır. Delikanlı ne diyeceğini bilemez,  sakinleşmesini bekler ve onu evine bırakmayı teklif eder. Yaşlı adam “Evim oldukça uzakta ama ben yürüyerek gideceğim, aynen babamın da onu azarladıktan sonra üzüntüsünden yayan gittiği gibi.” der.

Geçenlerde Hakimiyet-i Milliye İlkokulu’nda yaptığımız “İyilik Gönüllüleri” projesi kapsamında “İyilik yap, iyilik bul.” ana fikriyle, değerli öğretmenimiz Fazlı Çağlayan ve güzel sınıfıyla, İzmir Yeşilyurt Huzurevi’ni ziyaret ettik. Bu benim bir huzurevini ilk ziyaretim değil ama orada ve yaşlılarla geçirdiğimiz anlarda hissettiklerim hep aynı.  7-8 yaşlarındaki çocuklarımız içinse hem derslerde işledikleri konuları canlı yaşamış oldular, hem de gerçekten güzel bir şeyler yapabilmenin mutluluğunu yaşadılar. Büyüklerimiz, yaşlılarımız bizi öyle içtenlik ve sevecenlikle karşıladılar ki, orada kaldığımız birkaç saat herkes için çok verimli geçti. Küçüklerimiz onlara çiçekler verdi, şiirler okudu, beraber şarkılar söylendi. Çocuklar yaşlılarımız için yaptıkları resimleri gösterdiler onlara. Yanlarına oturup, muhabbet ettiler. İki taraf da anılar anlattılar birbirlerine. Büyüklerimiz bu ziyaretten oldukça memnun kaldılar. Bizleri tekrar görmek istediklerini söylediler. 

Yaşlılık da çocukluk gibi aslında. Hem çocukların, hem yaşlıların ilgi, alaka ve bakıma ihtiyacı var. O kadar duygusal anlar yaşandı ki gözü yaşlanmayan, hüzünlenmeyen kimse kalmadı. Çocuklar için çok değişik bir deneyim oldu. Hiç tanımadıkları yaşlılarla öyle güzel kaynaştılar, saf sevgilerini öyle güzel sundular ki, onlarla gururlanmamak elde değil. 

Kimsesiz yaşlıları ayrı tutarsam, bazı zorunluluklar hariç, hiç bir yaşlının ailesinden ayrı yaşamasını kabul edemiyorum. Bizleri doğuran, büyüten, topluma kazandırmaya çalışan, evlendirip, yuva sahibi yapan, kim bilir bunları yaparken ne zorluklar yaşayan büyüklerimizin, yaşlandığı için ve bakıma ihtiyacı var diye huzurevlerinde yaşamaya bırakılması bana hiç hoş gelmiyor. Ben de bir anneyim. Ve oğlum benim için gözümün nuru. Her anne baba için aynı değil mi? Ve düşünsenize saçının teli için dünyaları yıkacağınız çocuğunuz sizi yaşlandınız, hastasınız veya çalışıyorum bakamam diye ağırlık diye görüp, huzurevine bırakıyor. İçlerinde çocuklarına ve torunlarına duydukları özlemle, çocuklarından ve torunlarından küçücük haber bekleyerek yaşamaya devam ediyorlar.  

Hiç bir huzurevinin iyiliği ya da kötülüğünü sorgulamıyorum şu anda.  Geçmişte iyi kötü bir sürü örnek gördük. Önemli olan orada onlara emanet edilen yaşlıların son zamanlarını iyi geçirmelerini sağlamak, zaten kalplerinin bir yanı eksik olan yaşlıları huzur içinde yaşatmak. Bizleri Yeşilyurt Huzurevi’nde çok iyi karşıladılar. Randevu almada herhangi bir zorlukla karşılaşmadık. Yaşlılarımızı ve ortamı temiz bulduk, çalışanları güler yüzlü ve ilgili. Zaten huzur evleri ve kimsesiz çocuk evleri gibi yerlerde çalışanların kesinlikle merhamet ve vicdan sahibi, sevgi dolu insanlar olması lazım. Bu nedenle İzmir Yeşilyurt Huzurevi’ne teşekkürler ediyoruz tüm okul olarak.
Bütün yaşlılarımızın ellerinden öpüyoruz saygıyla...