Bahar sabahı, kenar bahçenin hanımeli kokusu hadi çıldırma zamanı der gibi meydan okuyor.

Kendini öyle bir bırakmış ki duvarda , Afrodit'e rakip. Sere serpe.

Şarap içmiş kadar olunacak yani.

Kenarından kenarından, göz ucuyla

kar tanesi gibi beyaz, ateş kıvılcımları gibi ortalığa saçılmış  kırmızı  sardunyalar da birbirine  kavuşmanın tadında sarmaş dolaş terbiyesizce... Genç kızların hayallerini süsleyen pembe renginde sardunya diri ve çapkın olmanın keyfinde... 

Çıldırmanın, nefessiz kalana kadar  koşmanın, sevdiğinizi haykırmanın, kırıp dökenlere küfür etmenin, yüreğinizi, ruhunuzu sıkan zincirleri kırmanın tam zamanları...

Hanımeli ve sardunyalar.

Karnınızda uçuşan kelebeklerin kafeslerini açıp onları  bırakmanın vakti.

Aşkınızı kemiren tutkularınıza dört elle sarılmanın...

Karanlıkları beklemeyin, söylemek istediğinizi iğde ağaçlarının kokusunun sarhoşluğunda cesurca söyleyip kurtulun gecelerin esaretinden.

Çünkü Paris, Helena' yı bu sabahlarda  kaçırdı.

Belki de Otello, kıskançlıktan kavrularak Desdemona'yı öldürmeye böyle bir vakitte karar verdi.

Ruhu sarhoş eden hanımeli kokusu ve çapkın sardunyalar.

Ahmed Arif de Mecnun da Leyla'sına bu baharlarda belki de aşkın kancasını taktı bilemeyiz.

Kafka, Milena'ya bu vakitlerde belki de karşılıksız aşk dolu mektuplarını yazdı, kim bilebilir ki..

Frida, aşkın ve acının işgalini bu baharlarda yaşamıştır...

Çılgınlık zamanı...

Kokuların dayanılmaz hafifliği...

Cümbüşe dönen baharlarda çıldırmali insan, en yapılmayacak şeyler bu vakitlerde yapılmalı.

Van Gogh gibi sarıya  boyanmali gökyüzü..

Çehov gibi ya çaya ya intihara karar verilmeli.

Veya

Ruhları  çekip bir kıyıya  bağıra bağıra en sevilen  şarkı ,hücrelerle birlikte, boğazlar yırtılana kadar söylenmeli. Neden derseniz?

Ömürde insan kaç defa çıldırır ki bu bahar da varın  çıldırın.