Geçti mi bensizliğin lekesi yalnızlığına?

Benden sonra giyindiğin yalnızlık kıyafeti, ne çok yerde dikkat çekmiş.

Herkes demiş ki, ''ne güzel durdu üstünde, iyi ki giymişsin bunu, yoksa yaşanırmıydı onun sunduklarıyla koca bir ömür düşünsene''... Susmuşsun duyduğum kadarıyla, bir şey diyememişsin onlara, sadece, öyle gerekti öyle oldu demişsin, her şeyin hayırlısı... Diyecek nem kaldı ki artık, onu da dediysen, susup yol almak en hayırlısı.

Benden sonra sevdiğin şeyler de değişmiş... 

Artık sabahları uyanmayı sevmiyormuşsun eskisi gibi... Her sabah uyanma alarmında sesim, hadi güzel yüzlüm derdim, uyanda utansın güneş derdim, desin ki güneş; o varken nasıl doğarım ben böyle ışık dolu böyle aydın, gün o uyanınca aslında apaydın...

Benden sonra hafızan ne hale gelmiş...

Erkenden uyur olmuşssun, birlikte sabahı ettiğimiz geceleri unutup ayrı ayrı yerlerde. Aklına düşmemiş hiç, gözlerimin içinden gözlerinin içine attığım her gülüş ve kalbime kattığın neşe. Uyumadan önce sesimi duymadan nasıl değmiş yastığına başın... Ben her gece o yastıkla, sensizlikle bilsen nasıl savaşırım. Kurudu göz pınarlarım, sanma sensizliğe artık alıştım... Sadece hissetmen için dua ediyorum senin için, kalbindeki yerimin hatırına, Allah aşkına, inan artık sensizliğin cezasını kestiğim, göz pınarlarımdan akan her damla yaşıma... 
Şimdi nolur cevap ver; geçti mi bensizliğin lekesi bir gece olsun yalnızlığına?