İnsan, insan derler idi
İnsan nedir şimdi bildim
Can can deyu söylerlerdi
Ben can nedir şimdi bildim.

Muhyiddin Abdal 

Yüreklerimiz hep yara içinde. Her geçen gün daha çok eksilip, daha çok katılaşarak yaşıyoruz. İnsanlar arasındaki bağ gittikçe kopuyor. Yardımlaşma unutuldu. Sadece "ben" ile başlayan cümleler kuruluyor.

Yaralar açıp, incitiliyor gönüller. Onarılmak yerine, yıkılıyoruz. Güçlendirilmek yerine zayıflatılıyoruz. " Hayat zor " diye cümlelerle karşılaşıp, hayatı asıl kendilerinin zorlaştırdığını fark etmiyorlar. 

Cevabını bile bile  "Her şey yolunda mı?" diye sorarlar. İçten içe bilirler ama sadece vicdanlarını rahatlatmak için, istedikleri cevabı almak isterler. Duymak istedikleri ile gerçekler çok farklıdır. 

Hiçbir şey yolunda değildir.

Kusursuz bir cinayettir bu kan dökmeden işlenen. Hayatın yavaş yavaş öldürülüp, tüm tebessümlerin yüzünden silinmesi ve bunu maktûlün de, katilin de çok sonra fark etmesidir. Katil vicdan duvarına çarpar, maktûl ise hayatın anlamını çoktan kaybetmiştir. 

Yüreğindeki ağlayan küçük çocuğun yaşamak için çırpınmalarına karşılık, hep sinirlidir maktûl, hep nefret dolu. İçinde işlenen cinayetlerin acısıdır bunlar. Hayata karşı öfkeli ve acı doludur. 

Ne yaparsa yapsın bir türlü beğendiremez kendini hayata, aralarında hiçbir şekilde ilişki kurulamaz. 

Çünkü; yaşasada maktûldür o,

Çünkü; vicdanı sızlayan katilleri buna asla izin vermez.

Çünkü; izin verirlerse cinayeti de kabullenmiş olurlar. 

Kusursuz işlenen cinayetinde susmalı artık daha fazla canı yanmasın diye.