Kavuştuk Sonunda seninle sevgilim. Gecelerde ettiğim duaları Rabbim kabul etti. Bak şimdi ellerin ellerimde, gözlerin gözlerimde, nefesin nefesimde yani sen bendesin bende sende.

Kurduğum hayaller bir bir gerçek oluyor. Gerçekler acıdır yalnız. İçimde bir sıkıntı var sana dair. Ne bileyim negatif bir enerji, oksijeni içine çekip karbondioksit salan bir saksı çiçeği gibi, ne kadar karamsarlık, olumsuzluk iksiri varsa onların efsunlanmış hali, garip bir mutsuzluk yani. İçimde rahat bir yandan, kavuştuk sonunda biz. Biz olduk seninle, biz olduk ama sanki mutlu olamadık. Papatyam sensizken nasıl yapamıyorsam senle de olmadığını hissediyorum ciğerlerimin en ücra yerlerinde. İnan bana senle olmak, sensiz olmaktan daha zor geldi yüreğimin sevda yanıklarına. Kavuştuk işte kavuştuk sonunda. Böyle hayal etmemiştim seni, her şey daha farklı olacak gibiydi.

Kavuşmak bu muydu acaba, bedenen buradaydın ama yanımda değildin. Sürekli benimleydin, hep içimde taşıyordum ben seni. Şimdi yanımdasın dilimde ise keşkeler. Şu anda varsın ama aslında yoksun. Yanımda mısın gerçekten, bu dokunduğum sen misin? Ben seni böyle hayal etmemiştim ki, nasıl imkânsızdı bizim aşkımız, meğer nasıl mutluymuşuz o imkânsızlıklarla. Ben seni sensizken daha mı çok sevdim. Bu benim suçum muydu, yoksa bu bir suç değil miydi, haksızlık mıydı bu çözemedim. Yoksa haklı olmak mıydı mutluluk. Eğer bizim mutluluğumuz buysa, en haklı sen ol, en mutlu sen, şimdi mutlu olduğun gibi. Ben senin yokluğunda, senin mutluluğunla mutlu olmayı öğrendim.

Bencillik miydi bu senin mutluluğunla mutlu olmak, o yüzden miydi seni mutlu etmek istemem. Her neyse sen, ben mutsuzken de mutlu ol. Varsın ben mutlu olmayayım, sen mutluyken. Seni mutlu eden başka birileri hep olsun. Ben alıştım zaten, alışmışım zaten mutsuzluğa. Koymaz bana mutsuzluk. Ben zaten mutluluğu hayal etmedim ki, sensizken seni hayal ettiğim gibi. Senleyken de mutluluğu hayal ettim. Olmadı, Tamam kavuştuk senle ama mutluluğa kavuşamadık sevgilim.

Sahi neydi ki bu mutluluk, ne kadar fazla veya ne kadar eksikti hüznümüzden. Kaç değerle kaybettik bu hayallerimizdeki mutluluğu. Mutlu muyum acaba şuan mutluluğunla. Ters mi düşüyoruz mutlulukla anlamadım. Tamam, ben hak etmiyorum belki mutluluğu ama mutsuzlukta bana reva görülmemeli be canımın içi. Kime reva görebilirsin ki mutsuzluğu. Aslında mutluluğu da hak etmiyoruz da. Hep çıkarımızı ön planda tutuyoruz, çıkarımız olunca seviyoruz insanları, rengini seviyoruz dünyanın, kokusunu seviyoruz denizin, sesini seviyoruz yüreğimizin ama kavuştuklarımızı işimize geldiğince seviyoruz tıpkı ben gibi.

Sevmeyi de hak etmiyoruz biz. Bizim kavuşmamız bile bizi mutlu etmedi. Keşke hiç kavuşamasaydık belki bu şekilde daha mutluyduk, kavuşamamamızda bundandır canımın içi. Bizim mutsuzluğumuzda bundandır, bizim derdimizde, kederimizde.