Her biri ayrı yere giden, birden çok ben var içimde.

Ruhum daralıyr;

Bedenime dar geliyor derim.

Titrek sigara dumanından farksızım.

Ellerim kollarıma, ayaklarım bacaklarıma uymaz,

Gözlerim görmeme yetmez oluyor.

Ne yapsam da kendim olamıyorum.

Başımı ne denli dik tutmaya çalışsam da

Kendi içimde yıkıldığımı biliyorum.

Yarı açık kanatlardan anlaşılmaz ya

Yarı açık yüreğimin kanatları;

Uçtuğum da konduğum da belli değil.

Uçamıyorum, konamıyorum; kendim olamıyorum

Toprağını bulup yeşerememiş fidan gibi bedenim.

Yerimi yadırgıyorum;

Üşüyüp ısındığım, acıkıp doyduğum,

Gidemem sandığım yerlerden çoktan gitmişim.

Gittiğim yerlerden gelip de kendim olamıyorum.

Buğulanıp, cılızlaşıyor hayallerim.

Zamanın kemirerek eskittiği tozlu anılarla

Ve de zorlayıp hatırlayabildiğim hatıralarla

Soluk silik hayaller kuruyorum.

Kendim olamıyorum.

Kavruk, boş bakışlarım var uzaklara,

Uzaklarda arıyorum kaybolmuş ruhumu.

Açık unutuyorum gözlerimi,

Varamadığım bir yer var içimde.

Çayıma, sigarama biraz daha yaklaşıyorum.

İyiden iyiye ufalanıyor ruhum.

Ne yapsam ne etsem kendim olamıyorum.

Yeryüzünde gecikmişliğin ilacı yok biliyorum;

Belki gecikmişliklerim, belki bilmediklerim

Kim bilir belki de hiç göremediklerim

Keşkeleri yığıldıkça yığılıyor içime.

Kendim olamıyorum.

Duvardaki resmimle bakışıyoruz,

Gözleriyle İşitmek istemediklerimi söylüyor hep;

Duymak istediğim cevapları artık vermiyor.

Zamanın bizi çoktan ayırmış olduğunu anlıyorum.

Panikliyor, kendim olamıyorum.

İçimde bir boşluğun olduğuna inanıyorum.

O boşluk doğuştan mı geliyor onu da bilmiyorum.

Kendi içimde kaybolup gideceğim.

Belki tanrı anılardan da silecek beni.

Her şey bir iz bırakacak olsa da.

Yazık ki o boşluğun beni silip yutacağını, biliyorum.

Korkuyor, kendim olamıyorum.