Karalama bir hayat, kıvrılmış kenarları sayfanın.

Üçe beşe yediye dibi düşer asalsever tayfanın.

Yas tutan kollarında bir kaç çürük, kurtlu elma. 

Yaşam akar sessizce, iç sesleri kara dilemma.

Mıh gibi saplanır sol böğrüne azılı kör bir diş.

Ufkun kızlarına sökmez zehir, salya bir nazediş.

Avazı çıkmaz kör kuyuda tutsak olmuş yusufun.

Denizler istemese kim uçar, delirse de tayfun.

Bir çift göze umut olmasa aşk, sevinç ve iyilik.

Güneş hırsından kaynar, aya yalvarır bir gecelik.

Köprüler kurulur bir daldan bir dala ipek şaldan.

Bir kez kabuk yırtılırsa kötülük tatlıdır baldan.

Doğrudur, içinde yaşar insan zaman ve mekanı.

Elma kurda bulaşır, kurdun kursağına iner kanı.

Göğsünde besler bön insan, düşmanı dostu.

Ayrımına varamaz acının, delinmeden postu.

Dünya denilen küçük yeşil elmada bunca keder.

Kurtçuklar bünyeyi yokederken riyayla seyreder.

Kitaplar kurtlu, kurtlu ekranlar, kurtlanmış kitle.

Kapı içeriden açılmış, kurtçuklar giremez kilitle.

Küçük, yeşil yaz elması, olanlardan habersiz.

Tüm dünyanın sesi şaha kalkmış, onlar sessiz.

Rüzgara karşı harman savuran aymaz sesler.

Kurtçukları dışarısı değil, kendi özümüz besler.

Sığınmak isteyen elmalara güvenli liman, bilgi.

Varlığını var etmek isteyen kendine duymalı ilgi.

Av.Yusuf AKIN/01.07.2021/İzmir