İsyanım yüreğimde saklı. 

Söyleyemediğim cümleler içimde çığ olup düşüyor kalbimin uçurumlarından.

Masalları, mutlu biten sonları için sevmişimdir hep. 

Hayallerimle gerçekler çarpıştığında hep ben kaldım arada. 

Nasıl bir hayat çizgisiyse bu hep sevdiklerim sildi ve kendileri yenisini çizdi. 

Hem elimdeydi, hem de değildi bunu düzeltmek zirâ güven denen duygunun en büyük körüydü yüreğim. 

Sağır bir yoldu yürüdüğüm, çığlıklarımı duymayan

Ölsem âlâ ama

İnsanların sahte yüzlerini görmek dokunuyor canıma.

Sürgüne vurdum kendimi yine de kaçamadım zihnimden

Onlardı suçlu olan, ben yine kendime cezasını kestim

Görmek istediklerini yaşatsalar da bana, duymak istediklerini söyletemediler

Bu da benim tek tesellim

Vicdanımdı en büyük terazim

Baktıkları gözlerimden yaşlarımı hep kendi ellerimde sildim

Şimdi ben bana ağlarken onlarda bana ağlıyor 

Ne tuhaf! 

Yastıklarındaki en büyük yük

Uykularındaki rahatsızlığım
 
Mesafelerle değil ben artık yüreklerine uzağım

Bu da onların en büyük cezası

Artık koşmuyorum, yürümüyorum da 

Durdum öylece bekliyorum hayatın yolunda. 

Ne gelenler, ne de geçenler umrumda.
  
Yol sağır ne de olsa, artık sustum da.
 
Ölsem âlâ ama yaşıyorum güya.