Kendinizin kendiniz olduğu duygusunu, ilk ne zaman düşündünüz hatırlıyor musunuz?  İlkokulda mı? Lisede mi? Veya daha sonraları mı?

Ben benim diyebildiğimiz o ilk zamandan itibaren, kendimizi ve dünyayı keşfetme yolculuğumuz başlamış demektir.

Kendini çok sorgulayan ve didişen bir zamana geldiğimizde ise büyümüş ama ben benim demeyi biraz unutmuş oluyoruz bu kez de.

İşte sıkıntılar, sorunlar o zaman başlıyor. Ben benim demediğimizde kendimizi unutmuş, gerilerde bir yerlerde bırakmışızdır. 

Psikogların ve bilirkişilerin söylediği bir şey var. Hatta uçaklarda yapılan bilgilendirmede de ilk kurallardan biridir. Maskeyi önce siz takın sonra çocuklara takın diye hatırlatırlar.

Siz kendinizi kendi değerinizi ölçüp biçmeyi ilk doğduğunuz evde yaparsınız.  Ben benim demeyi ilk, doğduğunuz evde düşünürsünüz. Bunun için de aileden aldıklarınız çok önemli.  Şu sıralar bu konuyla ilgili bilgiler çıkıyor önüme.

Bu konuları anlatan, televizyonda takip edilen bir dizi var hatta. Dizinin konusu  bir kitaptan.  Ve bu kitabın yazarı bir psikolog.

Çocuk yetiştirmenin önemini ve çocuğun kaderinin ailenin ellerinde olduğunu söylüyor,  hem kitabında hem de röportajlarında.  Ve çocuklukta çizilen bu kaderin hayatın tamamını etkilediğini bunun için anne ve babaların çok dikkatli olması gerektiğini anlatıyor.

Yani hayatımızın başlangıç noktasının çok önemli olduğunu daha sonraları ne yaparsak yapalım dönüp dolaşıp  illaki o ilk düğüme gidip gidip  tekrar o düğümden yol almaya devam ediyormuşuz.

Ben benim demeye geç kalıyorsak sebebi bu.

Annelerimiz belki geç kaldı. Belki bizler de biraz ucundan geç kaldık ama bundan sonra yapacaklarımız için pek geç kalmış değiliz.

Kendimiz için bundan sonra daima ben benim diyebilmeyi, çocuklarımız için bunu yapabilmeyi, onlara da bundan sonra öğretmeyi başarabilmeliyiz.  

Öyle bir yerdeyim ki dememek için bunu başarmalıyız.