Şairin dediği gibi;

Sabah değilim, akşam değilim

Sunaklarda ipince

Belirsiz bir çiziğim

Yüreğim kanda parlar

Kan kadar yerde parlar

Toprakla iç içeyim

Biri kazıp bozmasa

Alıp gitmese beni

Batmadan yakalanmış çok eski bir güneşim

Öyleyim

Nerede durduğumu bilmediğim. Gökyüzüne içimdeki kasveti yükleyip, mavisini kaybettiğim. Doğrularımın ve yanlışlarımın kıyılarında dolaştığım. 

Dışımda sildiğim ama içimde yaşayan acıların içinde boğulduğum. Yurtsuz kalıp mülteci yüreğimi buz gibi taşların üzerinde uyuttuğum. 

Boşluğun, yeryüzünde benden daha fazla yer kapladığını düşündüğüm. Varlığımla yokluğumun arasında sıkıştığım. 

Öyle günler var ki 

Freni boşalmış bir araba gibi durduramam içimdeki duyguları. Öfkelerim ile sevgilerimin harbi başlar içimde. Hangisi olduğu hiç fark etmez, kalbimi paramparça eder zafer kazanan. 

Yalnızlığımı anlattığım çiçeklerim gibi saksıma sığmaz hüzünlerim. Köklerimden aldığım yaralar açtırmaz yapraklarımı. Soldururlar hayatımı. 

Zaman geçse bile asılı kaldığım takvim yapraklarından gün seçmeye çalışırım hangisi daha çok öldürmüştü beni diye.

İşte tam da öyle bir gündeyim.