Öpmezdi koklardı acılar beni tıpkı bir annenin evladını kokladığı gibi. 

Öyleydi.

Mutluluğumu istiyorlardı alıp götürdü sevdiklerim. 

Konuşmak istediğimde gözlerimle, dilim arasında duymak istemediklerimin savaşı başlıyor. 

Kekeme hüzünler birleşiyor,  gerçeklerimin kuruttuğu hayallerimin kıyılarında...

Belli belirsiz görüntüler var anılarımda.

Düşünüyorum da, sürekli bir can havliyle kaçıyorum tüm ateşleri ruhumla söndürürken. Küllerim bile ağlıyor halime. 

Kirpiklerime dokunan hüzünler ağrı yapıyor ne yazık ki cümlelerime ekleyebileceğim mutluluğu anlatan şık bir kelime bırakmadılar bana.

 Katılmadığım harplerin malubiyetlerini yaşarken; akıp giden bir hayat, yaşanmamış bir ömür kalıyor nasır tutan avuçlarımda.