‘Çanakkale geçilmez’ diyerek yola çıkan, yaşları 15 bile olmayan Anadolu’nun gençleri, bugün rahmetle ve minnetle ve saygıyla anıyoruz.

Onlar ki, komutanları Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün emir ve talimatlarını yerine getirirken, ellerinde kalan son şeyi canlarını verirken, aslında bizlere ne kadar güzel bir ülke, vatan verdiklerini düşündüler.

Çoğu bekli de evli bile değildi.

Yani arkasında bıraktıklarını bizzat yaşayacak nesilleri bile yoktu.

Ancak o gençlerin kalbindeki vatan sevgisi,  millet sevgisiyle o kadar özdeşleşmişti ki, her bir kadın ana, her bir erkek baba, her biri kız kardeş, erkek kardeş, evlattı.

Onlar canlarını, vatanında bağımsız olarak yaşayacak bizler için feda ettiler.

Bizler bu ülkede bağımsız yaşayayım diye, bizler bu ülkede dilimizi, dinimizi, adetimizi, düşüncemizi özgürce söyleyip, yaşayıp, savunalım diye.

Bugünün gençlerinin bugün bunu anlaması o kadar kolay ki, sanırım en zoru bizim dönemimizde çağlardaydı.

Çünkü bizlere anlatıldığında veya kitapta okutulduğunda, bir iki kare o dönemden kalma, siyah-beyaz fotoğraflara bakıp, anlamaya çalıştık çoğu zaman.

Zorun ne olduğunu, canın ne olduğunu, vatanın, milletin ne olduğunu o siyah-beyaz fotoğraflar ve altındaki metinlerde bulmaya çalıştı.

Bugünün gençleri eminim Çanakkale’yi ve o, ondan sonra gelen zaferleri enimin bizden çok ama çok daha iyi anlıyorlar.

Neden mi?

Çünkü günümüz gençlerinin elindeki dijital ortam, bilgisayar, telefon vs onlara o kadar güzel anlatım ve görmek imkânları sunuyor ki, bizden daha görüyorlar.

Basit bir bilgisayar oyununda, gerçekte ölmeseler de, ölmenin, yok olmanın, oyun dışı kalmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorlar.

Basit bir bilgisayar oyunda, zekânın, sevginin, karakterin, birlik ve beraberliğin ne demek olduğunu çok daha iyi biliyorlar.

Biz çok kutladık ama onlar kadar görerek ve hisseder kutlamadık diye düşünüyorum.

Akranlarının can verip, vatan vermediği ZAFER GÜNÜNÜZ KUTLU OLSUN GENÇLER!