Gece karanlığını örterken dünyaya, pencerenin arkasından vuruyor ay ışığı satırlarımın arasına. Hüznümün sırlarını sessiz sedasız okuyor… 
“Kanıyor içime sevdan, bir hüzün kaplıyor iliklerimi. Yine sensiz kapıları zorluyor umutlarım. Sen kanadıkça yüreğime, acılar alev alev yakıyor benliğimi. Nasıl bir cehennemin azabı ki bu sebepsiz yere yokluğunda hasretinin müebbetine mahkûm.
Sığamıyorum artık bu şehre, ne yöne baksam düşlerin çarpıyor gözlerime, Tutunamıyor göz pınarlarım tane tane yokluğun akıyor. Dayanamıyorum. Her gece ölüp ölüp yeniden diriliyorum” 
Gülümsüyor ay, topluyor gözyaşlarımı satırlarımın arasından.  Kaldırıyorum başımı, gökyüzünün derinliklerine akan büyülü gizemi izliyorum. 
Kış gecelerinde gökyüzünü aydınlatan Orion yıldızının kemerinde parlayan üç yıldız bana efsaneyi anımsatıyor.  Aşk gökyüzünü satır satır acılarla renklendiriyor.
“Zeus’un kızı Artemis, Orion’a âşık olur fakat Artemis’in kardeşi Apollon bu aşka mani olmak ister. Orion denizde yüzerken kıyıdan bir hayli uzaklaşır. Başı küçük bir nokta halini aldığında, Apollon kız kardeşini yanına çağırır ve uzakta görünen kara noktaya ok atmasını ister. Kız kardeşi kara noktanın âşık olduğu Orion olduğundan habersiz yayını çeker ve okunu atar. İyi bir nişancı olan Artemis, sevdiğinin canını aldığını öğrenince bulutların arasına gizlenir. Geceleri gökyüzünde dolaşmaz ve gökyüzünü aydınlatmaz olur.
Sonunda bir gün babasının yanına giderek, ondan Orion’u bir takımyıldızı olarak gökyüzüne çıkarmasını ister. Zeus acı içinde kıvranan kızının bu arzusunu yerine getirir.”
Yerin ve göğün büyüsü, yaratanın ve yaratılanın, geçmişin ve geleceğin sonsuzluğun simgesi, yaşattığı acı kadar derin, hissettirdiği özlem kadar büyülü bir bilmecedir aşk.
Kimi gökyüzünde saklar, kimi düşlerinde, kimi yüreğinde…
Ben yüreğimdekilerin sırlarını gökyüzüne söyledim. Hislerimi satırlarıma gizledim Sen benim düşlerime parlayan yegane yıldızımsın.