Dostlarla birinci kordonda oturmuş, günün yorgunluğunu sohbetle hafifletiyorduk. O sırada öyle bir gürültü duyduk ki; kalbimiz yerinden fırlayacak sandık. Bir an için deprem oluyor sandık, İzmir yıkılıyor sandık… Ama sonra başımızı kaldırdığımızda gözlerimizle, kulaklarımızla, yüreğimizle gördük ki; o gürültü bizim gururumuzdu.

Gökyüzünde süzülen o çelik kanatlar, aslında İzmir’in kurtuluşunun sesiydi. SOLOTÜRK gökyüzünü yara yara geçti, İzmir semalarında bağımsızlığımızın imzasını attı. Bir anda binlerce İzmirli, elinde telefonuyla göğe kilitlendi. O an herkesin yüreğinde tek bir duygu vardı: Şükür!

9 Eylül, bu şehrin kaderinin yeniden yazıldığı gündür. Bu toprakların özgürlüğe kavuştuğu, umutların yeniden filizlendiği gündür. Ve işte o kutlu günün yıl dönümüne yaklaşırken, göklerden gelen bu selam, bizlere bir kez daha hatırlattı: Biz bu vatanda bağımsız yaşıyorsak, bunu şehitlerimize, kahramanlarımıza ve bugün gökyüzünde al bayrağı selamlayan yiğit pilotlarımıza borçluyuz.

Dün Kordon’da göğe baktığımda, sadece uçakların izini görmedim. Gördüğüm şey, dedelerimizin kanıyla yazdığı destanın gökyüzüne yansımasıydı. O ses, sadece jet motorlarının sesi değildi; o ses İzmir’in kurtuluşunun, milletimizin bağımsızlığının yankısıydı.

Kutlu olsun İzmir’in kurtuluşu! Teşekkürler SOLOTÜRK!

Sonsuz teşekkürler bu vatan için kanat çırpan tüm kahramanlara!