Evler, sokaklar, caddeler, binalar..
Acılar , sevinçler , ayrılıklar, özlemler..
Özneleri farklı olsa da yaşamlar ,yaşananlar  aynı ..
Oysaki insanoğlu sadece bu duyguları sadece kendi yaşıyor  zanneder..
Değil işte!
Ayşe , Fatma, Ahmet ve daha niceleri aynı türküde birer nota..
Kimi do sesinde kimi fa sesinde ama aynı ezgide sıralanırlar..
Kentler ve insanlar..
Duyguların  ev sahibi  gece !
Gündüzlerin coşkusunu  ,devinimi devralan hüzünbaz gece..
Uykuları kaçırıp acı çekme vakti..
Doğanın da çanak tuttuğu  gecede eski aşklar hatırlanır , uzaklar özlenir , içe akıtılan göz yaşı kendini dışarı atar..
Sağır ve kör binalar sadece seyircidir ..
Dilsiz gölgeler..
Kentler ve insanlar..
Aynı gökyüzü aynı yıldızlar..
Aşkta da ayrılıkta da herkes bir parça Leyla bir parça Zühre..
Bir parça Tahir..
Gözlerdeki yıkılmışlık..
Yüzdeki utangaç çizgiler..
Ne var ki
Acının yeri farklı yerde değil ki , bütün acılar yürekte..
Hani eskiler der ya , kurt yesin bu yüreği..
Yesin bakalım..
Kentler aynı renkte çünkü acının rengi aynı..
Kentler farkli ,ama acılar aynı , yürek hep aynı yerden kanıyor..
Alın size acı kardeşliği..