Keşke zamanında öğrenebilsek…
Zamanın ne kadar hızla akıp gittiğini.
Kederlerle, olmamışlarla, oldurmaya çalıştıklarımızla,
Pişmanlık, yoksunluk, kızgınlıkla geçirilmeyecek kadar değerli olduğunu.
Öğrenebilsek zamanında…
Alma ve verme dengesinin ne kadar önemini olduğunu,
Vermek kadar alabilmeyi gurur, onur yapmadan.
 Ya da hak etmeyene vermenin anlamsızlığını.
Vermeden almanın mümkün olmadığını.
Düşünmenin ne olduğunu öğrenebilsek…
Öylesine değil… Gerçek sağlıklı düşünmenin.
Kalıplarla, yargılarla, peşin hükümlerle değil de.
Karşımıza çıkan durum, olay, bilgi, kişi her ne ise.
Anlamak için, duymak için, bilmek için, tanımak için.
Nötr ve kalbimizin içindeki saf sevgi noktasından.
Hayatın ne olduğunu zamanında öğrenebilsek…
Yaşadığın her ne ise acı, mutluluk, sevinç, keder.
Hepsinin ama hepsinin geçici olduğunu.
Hayatın bazen adil olmadığını, gerçeklerin canını acıttığını.
Acıya yenik düşmeyerek ve yeniden ayağa kalkacağını… Bilerek bunları,
Yaşadıklarına, geçmişe takılmayacak kadar hayatın kısa olduğunu.
Sevginin ne kadar kıymetli olduğunu öğrenebilsek…
İnsanın kendini gerçekleştirme yolculuğunda keşfedeceği en önemli gerçeği…sevgiyi.
Zamanında bilebilsek diyorum.
Yaratılış mayamız olan sevgiyi, insanı insan yapan.
Var oluştaki bütün her şeyi kapsayan geliştiren, büyüten ve güzelleştiren sevgiyi.
Dürüstlüğün ve sadakatin erdemiyle, huzur ve mutluluğun kaynağı olan sevgiyi.
Gün geçtikçe, birbirimize, içinde bulunduğumuz doğaya, canlılara karşı azalan,
Dünyada herkesçe bilinen ama çok az uygulanan sevgiyi.
Her ne sorun varsa sevgisizlikte kaynaklandığını bilerek.
Alsak artık bu en değerli armağanı hayatımızın içine,
En derin kök hücremize kadar ulaştırsak.
Ve buluşsa orada zaten malzemesi sevgi olan en küçük yapı taşımızla.
Ve yaşadıkça umudun hep var olduğunu,
Öğrenmeye ve ders almaya son nefesimize kadar devam edeceğimizi,
Zamanında öğrensek diyorum…