Uzak bir diyarın, ücra bir kasabasında küllerim savruluyor etrafa 
İyiyim yüreğimdeki acılar, aklımdaki kötü anılar dışında 
Herkesi sürgün ettim kalbimden 
Sınırlarımı korumak için, kocaman bir ordu kurdum mürekkebimden
Mısralarım kalem oldu 
Surlarımı inşa ettim hüznümü büyütüp içimde 
Kirpiklerime yük oldu hep o iki soytarı gözyaşı 
Dokunmasalarda akar gider 

Demirin soğukluğu var yüreğimde, öfkemde ise kızgınlığı 
Şekillendirebilmek için dövdüler hep duygularımı
Uykuya düşüyor yılgın ömrüm 

Uzak bir diyarın, ücra bir kasabasında mülteci yüreğime bir çadır kurdum
Kışın soğuğa, yazın güneşe ve toprağın ana kokusuna emanet ettim umutlarımı  

Artık kalmadı kimse bende, bana hapsolan yorgun anıları dışında 
Karanlığa  mahkûm bir mumun korkusuyla
Saklıyorum artık kalbimi herkesten 
Mutluluklarım zabıtlara düşüp, bedellerini bu kadar ağır öderken
Böyle öleceğimi hiç düşünmezdim ben