Ve adına kadın denildi. En derin duyguları yaşayan belki de en acımasız insanlara katlanan kadındı.Etrafında kendisini anlayan bir tek kişisi bile olmayan,kâh oturan, kâh ağlayan, kâh gülen de o. Hiç yorulmadın mi diye sordum, hafifçe  başını kaldırır gibi oldu.Çocuklarını işaret etti.Nasıl dayandın dedim, içten bir offff çekti. Sus,sus, sus dedi.Benim yaşadığımı bir Allah bir de ben bilirim dedi.Nefesim kesildi,dünya yandı,hayat durdu işte.

Sonra da neymiş efendim, psikolojisi bozukmuş.Peki burada ki kadının nesi bozuk?Anlaşılmak ne kadar  zor. Halbuki iki kelam söz,iki cümle neler anlatıyor değil mi?Belki insanlara maddi destek  sağlayamayiz ama ona manevi anlamda destek olmak ta mi zor? Olunur,tabiki sadece kadini anlayarak bile ona destek olunur. Kendinizi onun yerine koyarak,empati yaparak.Ama öyle aaa anlıyorum seni filan değil içten hissedip anlayarak olur.Sımsıkı sarılarak,derdine su dökerek,içindeki kara kömür yığınlarını atarak mesala.Nasıl mi?Say,sev,anla,hisset,dua et.Allahın mucizeleri çok,tesadüfe inanmayan ben dinlediğim bu hayat hikayesinden sonra uzun süre kendime gelememiştim.Hatta eve girer girmez,ona hitaben bir şiir yazmıştım.İnşallah bir daha ki karşılaşmamızda ona yazdığımı söylemekte nasip olur.Sevgiler...

KADINIM BEN

Sessiz ağlayanlardanım ben sessiz,
Damla damla akıttığım gözyaşlarım var,
Yürürken bile sessiz ağlarım ben,
Kimse görmeden kimse dokunmadan. 

Sessiz beklerim,sessiz sabrederim,
Usul usul beklemenin sevincini yaşarım,
Sonrada doğan güneş umudum olur.
Seven kalpler, sevilen yürekler görürüm.

Hayata dem vuranlardanım,sessizce 
Kimi bakışlarla,kimi dokunuşlarla hissederim hayatı,
Olmaz dediğim yerde hayatı kucaklarım, 
Yapmaz dediği yerde hayatı sırtlanırım.
Kimse görmeden,kimse dokunmadan işte...