Kendimi bildiğimden beri, en az altı yaşından beri köpek insanıyım ben.

Nasıl başladı bilmem.

Masal kitaplarındaki köpeklere aşık oldum ilk belki.

Annem korkardı ama babam korkmadığı için cesaretim oldu hep.

Hayvan sevgim hep vardı.

Beş yaşındayken balkonumuzda civciv baktık. Çok eğlenmiştim.

Sırf seviyorum diye bir süre bizimle yaşadılar.

Haftada bir kez hayvanat bahçesine giderdim. Dedem elimden tutar hayvanlara bakmaya giderdik.

Aslan, fil, kuş. Hep sevdim ama köpekleri daha çok sevdim.

Yıllarca beni köpeklerle kandırıp istemediğim yerlere götürdüler.

Ne zaman gitmek istemediğim bir yer olsa, ama köpekleri var dediler mi koşa koşa giderdim.

Hala da öyleyim.

Bir yerde başını okşayabileceğim bir köpek olacaksa koşa koşa gidiyorum.

Küçükken gelen misafirlerin köpeği varsa hemen odamdan çıkar misafirlerle otururdum.

Köpek için gitmeyeceğim yol yoktu.

Kendi köpeğimin olması bana daha da geniş penceler açtı. Bir daha hiç kapatamayacağım pencereler.

Zordaki köpekler, aç köpekler, terk edilen köpekler.

Görmezden gelmenin imkansız olduğu hayatları tanıdım.

Ben köpekleri hep sevdim. Küçükken, büyükken, hayatımın her anında.

Onların masumiyetinden hiçbir yaşımda şüphe duymadım.

Sevmeyeni de sevmedim bu yüzden.

Masumiyetin dört ayaklısını sevmemenin nasılı nedenini hiç anlamadım.

Bu yüzden de hayatımı ona göre düzenledim. Bütün arkadaşlarımı, çevremi, sosyal hayatımı hep buna göre kurdum.

Iy, uy, öf diyen kim varsa ilişkimi kestim ve hiçbirşey kaybetmedim.

Sevmeyen hiç kimse kalmadı hayatımda.

Yeni biriyle tanıştığımda köpek sevmediğini anlarsam eğer süratle ilişkimi kesiyorum. Uzatmanın alemi yok.

Ayrı dünyaların insanlarıyız ve ilişkimizin geleceği yok. Köpek sevmeyen bir insanla dostluğum başlamadan düşmanlığım başlar zira.

Olmaz, imkansız. Selam vermeye değmez.

Şu ayrı dünyaların insanıyız lafını fena halde önemsiyorum. Tam olarak bizi anlatıyor.

Biz, yani sevenler, bambaşka bir dünyaya sahibiz.

Bizim bir dünyamız var ve siz, yani sevmeyenler, bu dünyaya ait değilsiniz. Kendi dünyanızda, kocaman eksiklerinizle yaşıyorsunuz. Bana göre özürlüsünüz. Bir uzvunuz eksikçesine ama farkında olmadan yaşıyorsunuz. Neye sahip olmadığınızı ve bunun hayatınızda nasıl bir yokluğa neden olduğunu bilmeden yaşıyorsunuz.

Büyük kayıptasınız. Ve bunu hiç bilmeyeceksiniz.

Hayatınızda hiç güzel birşey yokken bile, sokakta bir köpeği görüp mutlu olmanın keyfini hiç tatmayacak olmanız ne fena.

Boşluğunuz hiç dolmayacak.

Biz iyiyiz. Hayatta hiçbir şeyimiz olmasa bile, etrafımızda köpeklerimiz var. Nasıl kıymetli bilemezsiniz.